كه مسكن فرشتگان گردد و سوم اينكه محل صعود گفتار و اعمال صالحه بندگان شود؛ به اين معنا كه حافظان اعمال و كاتبان افعال، آنها را در نامه‌هاى عمل مى‌نويسند و آنچه را شايسته و لايق قرب الهى است به آسمانها مى‌برند.

بديهى است خداوند محلّى را براى اين امور برمى‌گزيند كه در سيطره حاكميّت اوست و به تعبير ديگر چون آسمانها همگى در سيطره او قرار دارند آنها را جايگاه اين امور قرار داده است.

تعبير به ملائكه در جمله بالا اشاره به فرشتگان مقرّب است، وگرنه طبق روايات فرشتگان الهى در همه جاى عالم در زمين و هرگوشه‌اى از آسمان حضور دارند.

در اينكه حقيقت عرش چيست، به خواست خدا در ادامه همين خطبه خواهد آمد.