پاك او بسيار متعالى است. [1]

سپس انگشت بر نعمتهاى مادى و معنوى خداوند گذارده و در برابر آنها حمد خدا مى‌گويد و عرضه مى‌دارد: «او را به سبب نعمتهاى به هم پيوسته و بركات و فيض عظيمش مى‌ستايم»؛ (أحمده على نعمه التّؤام‌ [2]، و آلائه العظام).

با توجه به اينكه «تؤام» (بر وزن غلام) جمع توأم (بر وزن جوهر) به معناى اشيايى است كه همراه با يكديگر است.

اشاره به اين است كه نعمتهاى الهى غالبا نعمتهاى به هم پيوسته است، مثلا نعمت زبان هم وسيله گفتار است و هم عاملى براى هدايت غذا به زير دندان براى جويدن و هم وسيله بسيار مهمى براى فروبردن غذا و هم چشيدن طعمها و باخبر شدن از سلامت و فساد غذاها و همچنين نعمتهاى بى‌شمار ديگر و چه زيبا سروده است آن شاعر توانا:

[1]. اينكه پدر بزرگ را جدّ مى‌گويند به واسطه بزرگى مقام و سنّ اوست.

[2]. «تؤام» بر وزن «غلام» جمع «توأم» بر وزن «جوشن» در اصل به معناى فرزند دوقلو است و هردو را توأمين مى‌گويند. سپس به هرچيزى كه همراه شى‌ء ديگرى باشد توأم اطلاق شده است و در جمله بالا اشاره به اين نكته است كه نعمتهاى پروردگار به صورت مفرد نيستند، بلكه غالبا گروهى از نعمتها همراه يكديگرند.