كننده‌اى از چنگ قدرتش نمى‌گريزد تا بر او پيشى گيرد و به هيچ ثروتمندى نياز ندارد تا به او روزى دهد»؛ (هو الظّاهر عليها بسلطانه و عظمته، و هو الباطن لها بعلمه و معرفته، و العالي على كلّ شي‌ء منها بجلاله و عزّته. لا يعجزه شي‌ء منها طلبه، و لا يمتنع عليه فيغلبه، و لا يفوته السّريع منها فيسبقه، و لا يحتاج إلى ذي مال فيرزقه).

دليل همه اين صفات در واقع قدرت و علم بى‌پايان اوست، آن كس كه قدرت نامحدود دارد بر همه چيز غالب است و بر همه موجودات برترى دارد، چيزى بر او غالب نمى‌شود و كسى از حيطه قدرتش نمى‌تواند بگريزد و طبعا نياز به هيچ كس ندارد، چون بر هرچيز قادر و تواناست.

همچنين كسى كه علمش بى‌پايان است از درون و برون اشيا آگاه است و اساسا درون و برون براى او معنا ندارد، همان‌گونه كه قوى و ضعيف، دور و نزديك و بالا و پايين همه نزد او يكسان است.

بديهى است توجه به اين صفات افزون بر بالا بردن سطح معرفت انسان نسبت به خدا، آثار بسيار مهمى در تربيت نفوس و تزكيه انسان دارد.

آن‌گاه در ادامه شرح قدرت پروردگار در پهنه جهان هستى مى‌افزايد: «تمامى اشيا در برابرش خاضع و فرمانبردار و در مقابل عظمتش ذليل و خوارند. هيچ موجودى قدرت فرار از محيط حكومتش به خارج از آن را ندارد تا از پذيرش سود و زيان او خوددارى كند»؛ (خضعت الأشياء له، و ذلّت مستكينة لعظمته، لا تستطيع الهرب من سلطانه إلى غيره فتمتنع من نفعه و ضرّه).

آرى همه جهان ملك خداست و قوانين او در همه جا حكومت مى‌كند و هرجا برويم تحت سلطه او هستيم و بيرون از آن چيزى جز عدم نيست و فرار به جاى ديگر مفهومى ندارد.

در اينجا اين سؤال براى شارحان نهج البلاغه مطرح شده كه فرار از زيان قابل درك‌