اعمال نيك مبادرت ورزيد تا همنشين همسايگان خدا در سراى او باشيد»؛ (فبادروا بأعمالكم تكونوا مع جيران اللّه في داره).

سپس به شرح حال اوصاف اين همسايگان پرداخته، مى‌فرمايد: «نزد كسانى كه خداوند پيامبران خود را رفيق آنها ساخته، فرشتگان خود را به ديدارشان فرستاده و حتى گوشهايشان را از اين كه صداى خفيف آتش دوزخ را بشنوند رهايى بخشيده و بدنهايشان را از ملاقات هرگونه رنج و ناراحتى مصون داشته است. اين فضل و رحمت الهى است كه به هركس بخواهد مى‌دهد و خداوند صاحب فضل عظيم است»؛ (رافق بهم رسله، و أزارهم ملائكته، و أكرم أسماعهم أن تسمع حسيس‌ [1] نار أبدا، و صان‌ [2] أجسادهم أن تلقى لغوبا [3] و نصبا [4]: «ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ» [5]).

امام عليه السّلام در اين بيان زيبا و پرمعنا چهار وصف براى همسايگان الهى بيان مى‌كند كه دو وصف، جنبه معنوى دارد و دو وصف آن جنبه مادّى؛ مرافقت و دوستى پيامبران و زيارت فرشتگان نسبت به آنها، دو نوع كرامت معنوى و فضيلت روحانى بى‌مانند است، و نشنيدن كمترين صداى آتش دوزخ و مصونيت در برابر هرگونه درد و رنج و ناراحتى، دو نوع كرامت مادى است كه مايه آرامش جسم و جان آنهاست.

چه افتخارى از اين بالاتر كه انسان در بهترين غرفه‌هاى بهشتى با چنين افرادى‌

[1]. «حسيس» از ريشه «حس» گرفته شده و به گفته ارباب لغت به معناى صداى محسوس و يا صداى ضعيف و خفيف است.

[2]. «صان» از «صيانت» نگهدارى كردن است.

[3]. «لغوب» مصدر و به معناى مشقّت و زحمت است.

[4]. «نصب» به معناى خستگى و رنج است. بعضى «لغوب» را به مشقت و زحمت روحى و «نصب» را به معناى مشقت جسمانى مى‌دانند. به اين ترتيب در بهشت و جوار قرب الهى نه خبرى از خستگى روح است و نه جسم.

[5]. حديد، آيه 21.