رضى لنفسه).

در اين سه دستور نيز نخست به پيروى بى قيد و شرط از پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله دعوت مى‌كند؛ چرا كه آن چه را او فرموده وحى الهى و سبب سعادت دنيا و آخرت و نجات انسان‌هاست و بعد مى‌گويد: اگر كسانى با اين روش مخالفت كنند، هر چند گروه زيادى از مردم باشند، مخالفت كن و در پيروى از حق ترديد به خود راه مده! و آن‌ها را به حال خود واگذار.

و در ادامه اين نصايح مى‌فرمايد: فخر فروشى را كنار بگذار، و از مركب تكبر به زير آى و به ياد قبرت باش كه گذرگاهت به سوى عالم آخرت است» (وضع فخرك، و احطط [1] كبرك، و اذكر قبرك).

در اين سه دستور امام نخست به خمير مايه شرّ و فساد يعنى فخر فروشى و تكبر اشاره مى‌كند كه تا انسان آن را كنار نگذارد روى سعادت نخواهد ديد و به همان سرنوشتى گرفتار خواهد شد كه شيطان متكبّر و فخر فروش گرفتار شد، سپس به ياد آورى مرگ و قبر اشاره مى‌فرمايد كه فراموش كردن آن موجب «طول امل» و غرق شدن در زرق و برق دنياست؛ همان قبرى كه سهميه ثروتمند و درويش در آن يكسان است و چنان در كنار هم مى‌خوابند كه گويى هميشه با هم بوده‌اند. نه درويش بى كفن مى‌ميرد و نه ثروتمند يك كفن دارد بيش. عين اين سه جمله در كلمات قصار (حكمت 398) آمده است و نشان مى‌دهد كه مرحوم «سيّد رضى» كلمات قصار را گاه از خطبه‌هاى طولانى بر مى‌گزيده است.

و در ادامه اين بحث، سه اندرز ديگر كه هماهنگ با هم است بيان مى‌كند و مى‌فرمايد:

(بدان) «همان گونه كه جزا مى‌دهى جزا داده خواهى شد و همان چيز كه زراعت مى‌كنى درو خواهى كرد و آن چه امروز از پيش مى‌فرستى فردا بر آن وارد خواهى شد؛ پس براى‌

[1] «احطط» از ماده «حط» (بر وزن خط) به معناى پايين آمدن و پايين آوردن (لازم و متعدى) هر دو آمده است و در خطبه مزبور به معناى دوّم است.