و همچنين مكان، لازمه محدوديت وجود است، آن ذاتى كه نامحدود است همه جا حاضر است و در عين حال، نيازى به مكان ندارد.

نيز ذات و صفاتش در وصف ما نمى‌گنجد؛ چرا كه ما محدوديم و ذات و صفاتش نامحدود و اگر تا پايان عمر از كمالات او سخن بگوييم ناچاريم در پايان كار اعتراف كنيم:

آرى، تنها او مى‌تواند در وصف و صفات خود را بيان كند؛ آن گونه كه در حديث آمده است: «لا أبلغ مدحك و الثّناء عليك أنت كما اثنيت على نفسك؛ من هرگز نمى‌توانم به مرحله مدح و ثناى تو برسم تو همان گونه هستى كه خودت ثناى خويش را گفته‌اى». [1] سپس به شرح جالبى از پنجمين وصف يعنى علم نامحدود او مى‌پردازد و ضمن اين كه آگاهى او را بر همه چيز بيان مى‌كند، انگشت روى هفت موضوع كه كاملا از نظر ديگران پنهان است مى‌گذارد و بر علم و آگاهى خدا نسبت به آن‌ها تأكيد مى‌كند و مى‌فرمايد: «نه تعداد قطره‌هاى آب‌ها بر او پنهان مى‌ماند، نه عدد ستارگان آسمان، نه شماره ذرات خاك كه همراه بادها در هوا به پرواز در مى‌آيد؛ نه حركات مورچگان بر سنگ‌هاى سخت و نه استراحت‌گاه مورچه‌هاى ريز در شب‌هاى تار، و نيز از محل ريزش برگ‌ها و حركات پنهان چشم‌ها آگاه است» (و لا يعزب‌ [2] عنه عدد قطر الماء و لا نجوم السّماء، و لا سوافي‌ [3] الرّيح في الهواء، و لا دبيب‌ [4] النّمل على الصّفا [5]، و لا مقيل‌ [6]

[1] اين بخش از مناجاتى است كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله در دل شب به هنگام سجده بيان مى‌فرمود.

اصول كافى، جلد 3، صفحه 324 (حديث 12).

[2] «يعزب» از ماده «عزوب» (بر وزن غروب) به معناى دور شدن و پنهان گشتن است. و به همين مناسبت به مردان و يا زنانى كه همسر ندارند و يا از همسر خود دورند «عزب» گفته مى‌شود.

[3] «سوافى» جمع «سافيه» به معناى تندباد است.

[4] «دبيب» به معناى راه رفتن آهسته است.

[5] «صفا» جمع «صفاة» (بر وزن وفا) به معناى تخته سنگ صاف است.

[6] «مقيل» از ماده «قيلوله» به معناى خواب نيم روز گرفته و چون «مقيل» اسم مكان است، به معناى محل استراحت و خواب در ميان روز مى‌باشد.