امام عليه السّلام در اين پنج جمله، گفتنى‌ها را درباره قرآن فرموده است؛ نخست آن را ريسمان محكم الهى معرّفى مى‌كند كه گويى از آسمان به زمين كشيده شده، تا بندگان به آن چنگ زنند و خود را به اوج آسمان‌ها برسانند و به مقام قرب او نزديك شوند. اين همان عروة الوثقايى است كه خداوند به آن اشاره كرده كه هركس به آن چنگ زند اهل نجات است: «فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ لَا انْفِصامَ لَها». به يقين، طريق ايمان به خدا و كفر به طاغوت، قرآن است.

و در جمله دوّم آن را «سبب امين» مى‌شمرد؛ يعنى واسطه‌اى است در ميان خلق و خالق كه هيچ گونه خطا و اشتباه و خيانتى در آن راه ندارد و آن چه در آن است، حقّ خالص است.

در سوّمين جمله آن را بهار دل‌ها مى‌شمرد؛ همان گونه كه در فصل بهار، پيكر مرده درختان جان مى‌گيرد و شكوفه‌ها و برگ و گل بر شاخسار آن‌ها نمايان مى‌شود و مرغان چمن با شور و نشاط، نغمه حيات سر مى‌دهند، كسانى كه در كنار قرآن قرار بگيرند روح و جانى تازه پيدا مى‌كنند و شكوفه‌ها و گل‌هاى ايمان و اخلاق و فضيلت بر شاخسار روحشان ظاهر مى‌شود؛ نغمه‌هاى قرآنى قلب آن‌ها را نوازش مى‌دهد و از عشق و محبّت پروردگار سرشار مى‌سازد.

در چهارمين جمله اشاره به اين مى‌كند كه سرچشمه‌هاى علوم در قرآن است؛ نه تنها علومى كه به معرفت خدا منتهى مى‌شود و روح و تقوا و فضيلت را در انسان پرورش مى‌دهد، بلكه قرآن انگيزه‌اى براى پرداختن به علومى است كه پيرامون آفرينش انسان، خلقت آسمان و زمين و انواع موجودات و گياهان سخن مى‌گويد و اشارات پر معنايى در هر زمينه دارد.

در پنجمين جمله به اين حقيقت اشاره مى‌كند كه براى زدودن زنگارهايى كه بر اثر غفلت و گناه بر قلب انسان مى‌نشيند و صفا و نورانيّت را از آن مى‌گيرد، بهترين وسيله، تلاوت قرآن و انديشيدن در آن است و اين كه مى‌فرمايد: «تنها وسيله براى رسيدن به اين هدف، قرآن است» اشاره به اين است كه وسايل ديگر در واقع از قرآن كمك مى‌گيرند و