شرح و تفسير بهشت پيش شماست!

همان گونه كه در آغاز خطبه آمد، امام عليه السّلام در بخش اوّل اين سخن، دعاى بسيار پر معنايى در پيشگاه پروردگار عرضه مى‌دارد تا خود و يارانش را آماده نبرد با دشمن سازد و از آن جا كه به هنگام دعا معمولا خدا را با صفاتى مى‌ستايند تا دل و جان آمادگى بيشتر پيدا كند، امام عليه السّلام هم در اين دعا گاه خدا را به نام پروردگار آسمان‌ها و گاه به اسم پروردگار زمين و سرانجام به نام پروردگار كوه‌ها ستايش مى‌كند.

نخست عرضه مى‌دارد: «بار خدايا، اى پروردگار اين سقف برافراشته و اين جوّ و فضاى نگاه داشته، كه آن را مركز پيدايش اين شب و روز و مسير خورشيد و ماه و محل رفت و آمد ستارگان و مسكن گروهى از فرشتگانت برگزيدى؛ همان فرشتگانى كه از پرستش تو هرگز خسته و ملول نمى‌شوند!» (اللّهمّ ربّ السّقف المرفوع، و الجوّ [1] المكفوف‌ [2]، الّذي جعلته مغيضا [3] للّيل و النّهار، و مجرى للشّمس و القمر، و مختلفا للنّجوم السّيّارة؛ و جعلت سكّانه سبطا [4] من ملائكتك، لا يسأمون‌ [5] من عبادتك).

تعبير «سقف مرفوع» يا اشاره به محلّ ستارگانى است كه در آسمان به صورت سقفى ديده مى‌شود- كه از شرق و غرب و از شمال به جنوب كشيده شده است- و يا اشاره به جوّ

[1] «جوّ» به معناى آسمان، فضا و هوا آمده است.

[2] «مكفوف» به معناى متراكم و نيز به معناى بازداشته شده آمده است و از ماده «كف» به معناى جمع يا منع است.

[3] «مغيض» به معناى محل فرو رفتن آب است؛ گويا فضا نيز مانند زمين است كه شب و روز را در سينه خود فرو مى‌برد اين واژه از ماده «غيض» (بر وزن فيض) به معناى فرو نشستن آب در عمق زمين است.

[4] «سبط» به معناى قبيله و طايفه است و در اصل به معناى توسعه و گسترش چيزى به آسانى مى‌باشد و از آن جا كه طوايف، گسترش مى‌يابند، اين واژه بر آن‌ها اطلاق شده است.

[5] «يسأمون» از ماده «سئامة» به معناى خستگى از ادامه كار گرفته شده است.