آن چه در اين جمله آمده اشاره به قوم سبأ است كه در سرزمين يمن زندگى مى‌كردند و سد عظيمى به نام «سدّ مآرب» در ميان دو كوه ساختند. سيلاب‌ها را مهار كردند و با آن آب دو باغ عظيم و طولانى در دو طرف نهرى كه از آن جارى مى‌شد به وجود آوردند و زندگانى آن‌ها در نهايت رفاه مى‌گذشت؛ ولى طغيان غرور ناسپاسى‌ها سبب مجازات الهى شد. شب هنگام سد شكست و سيل عظيمى تمام مزارع و باغ‌ها و عمارت‌هاى آن‌ها را با خود برد و زمينى باير و ويران به جاى ماند و باقى ماندگان از آن قوم مجبور به مهاجرت شدند.

پيروان مكتب اهل بيت عليهم السّلام نيز همچون سيلاب زندگى ستمگران بنى اميّه را درهم مى‌كوبند؛ خانه‌هاشان را ويران مى‌كنند و گروهى را از ميان بر مى‌دارند و بقيه در مناطق مختلف پراكنده خواهند شد.

سپس امام عليه السّلام اين گروه از حاميان حق را بعد از ماجراى درهم شكستن بنى اميّه به آب‌هايى تشبيه مى‌كند كه در زمين، پنهان مى‌شود؛ سپس به صورت چشمه‌ها از نقاط مختلف ظاهر مى‌گردد و مايه عمران و آبادى مى‌شود و مى‌فرمايد: «خداوند آن‌ها را مانند آب در درون دره‌ها پراكنده مى‌سازد؛ سپس همچون چشمه‌سارهايى از قسمت‌هاى مختلف زمين بيرون مى‌آورد؛ آن گاه به كمك آنان حق گروهى (از مظلومان) را از گروه ديگر (ظالمان) مى‌گيرد و جمعى را در سرزمين ديگران اقامت مى‌بخشد» (يذعذعهم‌ [11] اللّه في بطون أوديته‌ [12]، ثمّ يسلكهم ينابيع في الأرض، يأخذ بهم من قوم حقوق قوم، و يمكّن لقوم في ديار قوم).

[11] «يذعذع» از ماده «ذعذعة» به معناى پراكندن و متفرق ساختن است.

[12] «اودية» جمع «وادى» به معناى درّه و محل جريان سيلاب است.