خطبه 152 [1] و من خطبة له عليه السّلام فى صفات اللّه جل جلاله، و صفات أئمة الدين‌

از خطبه‌هاى امام عليه السّلام است كه درباره صفات خداوند و اوصاف پيشوايان دين ايراد فرموده است.

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه به طور كلى از سه بخش تشكيل شده است: در بخش اوّل، امام عليه السّلام به نكات مهمى درباره صفات خداوند اشاره مى‌كند كه به گفته بعضى از شارحان نهج البلاغه مانند آن در هيچ كتابى ديده نشده است و فراتر از مطالبى است كه فلاسفه و حكيمان و عرفا درباره صفات خدا گفته‌اند.

[1] سند خطبه:

اين خطبه را امام، زمانى ايراد فرمود كه خلافت ظاهرى به او رسيد. اين سخنى است كه ابن ابى الحديد دارد و نشان مى‌دهد كه در جاى ديگرى غير از نهج البلاغه ديده است؛ زيرا نهج البلاغه اشاره به اين مطلب ندارد. مرحوم «كلينى» نيز بخش‌هايى از آن را در جلد اوّل «اصول كافى» نقل كرده است. «آمدى» نيز در «غرر الحكم» به قسمت‌هايى از آن اشاره مى‌كند. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 344).