بصادق توجّعه، لأنّ قوائمه حمش‌ [1] كقوائم الدّيكة الخلاسيّة. و قد نجمت‌ [2] من ظنبوب‌ [3] ساقه صيصية [4] خفيّة).

امام عليه السّلام در اين بيان زيبا به نكته لطيفى اشاره كرده كه خداوند در كنار آن همه زيبايى‌هاى طاووس، نقطه ضعف و زشتى‌هايى هم در آن قرار داده است كه اگر يك زمان مغرور شود و از سر غرور و خودنمايى قهقهه شادى سر دهد، هنگامى كه چشمش به كاستى‌هايش افتد ناله و فرياد دردآلودش بلند مى‌شود. در حقيقت، اين نمونه‌اى است از جهان آفرينش كه خداوند حكيم براى جلوگيرى از غرور و طغيان ناشى از قدرت و قوّت، در كنار آن ضعف‌ها و كاستى‌هايى قرار داده تا آن غرور غفلت‌زا مهار شود و تعادل برقرار گردد.

به دنبال جوانى و شادابى پيرى و ناتوانى و در كنار سلامت و تندرستى بيمارى، به دنبال غنا، فقر و در كنار اقبال دنيا ادبار آن را قرار داده است.

آرى، اين است يكى از فلسفه‌هاى بيمارى‌ها و ناتوانى‌ها و گرفتارى‌ها و مشكلات.

(1) «حمش» جمع «احمش» به معناى شخص يا چيزى است كه ساق او باريك باشد و گاه به معنى تيره رنگ نيز آمده است.

(2) «نجمت» از ماده «نجم» (بر وزن حجم) به معناى روييدن و ظاهر شدن است.

(3) «ظنبوب» به معناى انحراف و كجى به سمت جلو است.

(4) «صيصة» به معناى خارى است كه در پاى مرغان مى‌باشد و گاه به معناى شانه‌اى است كه تار و پود پارچه را قبل از بافتن با آن مرتب مى‌كنند.