شموسه خالص العقيان‌ [1]، و فلذ [2] الزّبرجد [3]).

آن‌ها كه پر طاووس را ديده‌اند مى‌دانند رنگ‌آميزى آن فوق‌العاده زيباست و انواع رنگ‌ها به صورت شفاف در آن ديده مى‌شود! ولى از ميان رنگ‌هايش دو رنگ بيش‌تر جلب توجّه مى‌كند: رنگ زرد- كه همچون طلاى خالص مى‌درخشد- و رنگ سبز كه همانند قطعات زبرجد است. (همان سنگ گران قيمت سبز رنگى كه در زينت آلات و تاج پادشاهان به كار مى‌رفته است) و تكيه كردن امام عليه السّلام روى اين دو رنگ مخصوص كه بر ساير رنگ‌هاى بال طاووس غلبه دارد و زيبايى فوق العاده‌اى به آن مى‌بخشد به دليل همين معناست و جالب اين كه تمام ريشه‌هاى زيباى پر او بر «نى» سفيد رنگى روييده كه امام عليه السّلام آن را به نقره تشبيه فرموده است.

سپس در توضيح بيش‌تر و بيان رساتر و گوياتر، بال‌هاى طاووس را گاه به گل‌هاى رنگارنگ و متنوع بهارى و گاه به لباس گران قيمت پر زرق و برق و زمانى به تاج‌هايى كه آن را با انواع نگين‌ها مى‌آراستند، تشبيه فرموده است؛ مى‌فرمايد: «هر گاه بخواهى آن را به آن چه زمين (به هنگام بهار) مى‌روياند تشبيه كنى، مى‌گويى دسته گلى است كه از شكوفه‌هاى گل‌هاى بهارى چيده شده (و با نظم خاصى در كنار هم قرار گرفته است)».

آرى، اگر شخص با ذوقى گل‌هاى زيباى بهارى و شكوفه‌ها را به صورت زيبايى در كنار هم بچيند، شبيه بال و پر طاووس مى‌شود (فإن شبّهته بما أنبتت الأرض قلت:

جنى‌ [4] جني من زهرة كلّ ربيع).

به گفته بعضى از شارحان نهج البلاغه در بعضى از كشورها ده هزار نوع از شكوفه‌ها و گلها يافت مى‌شود كه هر يك زيبايى مخصوص به خود دارد. سپس امام عليه السّلام به سراغ‌

[1] «عقيان» به معناى طلا است.

[2] «فلذ» جمع «فلذة» (بر وزن بدعة) و به معناى قطعه است.

[3] «زبرجد» از سنگ‌هاى زينتى و گران قيمت است و رنگ‌هاى مختلفى دارد و از همه مشهورتر رنگ سبز آن است؛ لذا هر چيز سبز خوش رنگى را به «زبرجد» تشبيه مى‌كنند.

[4] «جنى» به معناى چيده شده و نيز به معناى دسته گل ذكر شده است.