هواپيماهاست؛ بعضى ديگر به محض اين كه اراده كنند، يك مرتبه از زمين كنده مى‌شوند و به پرواز در مى‌آيند؛ با قدرت پاها خود را به هوا مى‌پرانند، سپس از بال‌ها استفاده مى‌كنند (مانند حركت بال گردها)؛ بعضى ساعت‌ها و يا هفته‌ها در آسمان‌ها به راحتى حركت مى‌كنند، بى آن كه احساس خستگى و ناتوانى كنند؛ مانند پرندگان مهاجر كه گاه نيمى از كره زمين را سير مى‌كنند و هفته‌ها در آسمانند و مواد غذايى را به صورت چربى‌ها قبل از پرواز در بدن خود ذخيره مى‌كنند. جالب اين كه بعضى پرندگان كه بال‌هاى پهن و گسترده و جثّه‌هاى سبك دارند، هنگامى كه اوج گرفتند نيازى به بال زدن ندارند و بال‌هاى گسترده‌شان، آن‌ها را بر بلنداى جوّ حفظ مى‌كند و تنها شهپرهايى كه در دم آن‌ها قرار دارد سبب حركت يا تغيير مسير آن‌ها مى‌شود! اما بعضى ديگر كه بال‌هاى كوتاه‌تر و جثّه‌هاى سنگين‌ترى دارند بايد همواره بال‌هاى خود را در طرف بالا و پايين حركت دهند تا بتوانند پرواز كنند. هر قدر انسان در اين تنوّع‌ها فكر مى‌كند به عظمت آفريدگار و علم و قدرت بى‌پايانش آشناتر مى‌شود!! در مرحله چهارم، امام عليه السّلام به تنوع رنگ‌هاى گوناگون پرندگان كه آن هم از عجايب آفرينش است اشاره كرده، مى‌فرمايد: «خداوند با قدرت لطيف و آفرينش قدرت خويش، پرندگان را به رنگ‌هاى گوناگونى رنگ آميزى كرد: بعضى تنها يك رنگ دارند بى آن كه رنگ ديگرى با آن مخلوط باشد و بعضى آن‌ها تمام بدنشان يك رنگ دارد؛ جز طوقى كه به رنگ ديگر بر دور گردنشان» (و نسقها [1] على اختلافها في الأصابيغ‌ [2] بلطيف قدرته، و دقيق صنعته. فمنها مغموس‌ [3] في قالب‌ [4] لون لا يشوبه غير لون ما

[1] «نسقها» از ماده «نسق» (بر وزن مشق) به معناى منظم ساختن خواه در مورد صفوف باشد يا عبارات و كلمات و يا غير آن.

[2] «أصابيغ» جمع «أصباغ» و «اصباغ» جمع «صبغ» (بر وزن فعل) به معناى رنگ است.

[3] «مغموس» از ماده «غمس» (بر وزن لمس) در اصل به معناى فرو رفتن چيزى در آب است؛ سپس به معناى غايب و پنهان شدن نيز گفته شده است و در جمله مزبور امام عليه السّلام يك رنگ بودن گروهى از پرندگان را تشبيه كرده است كه گويى آن را در خم رنگرزى فرو كرده و بيرون آورده‌اند.

[4] «قالب» (بر وزن حالت) همان چيزى است كه در فارسى، «قالب» (بر وزن فاعل) گفته مى‌شود و به معناى ظروفى است كه فلزات گداخته يا اشياى ديگر را در آن مى‌ريزند و به شكل مطلوب در مى‌آورند.