شگفتى‌هاى آن سخن مى‌گويد؛ چرا كه اين بخش از صفات براى همه مردم قابل درك و معرفت آفرين است.

مى‌فرمايد: «ستايش، مخصوص خداوندى است كه آفريدگار بندگان است؛ خداوندى كه گستراننده زمين، جارى كننده سيل در رودخانه‌ها و روياننده گياهان بر كوه‌ها و تپه‌هاست» (الحمد للّه خالق العباد، و ساطح‌ [1] المهاد [2]، و مسيل الوهاد [3]، و مخصب‌ [4] النّجاد [5]).

امام عليه السّلام در اين جا نخست به آفرينش انسان‌ها كه شاهكار بزرگ آفرينش است اشاره كرده، بعد به سه موضع (محل سكونت و آب كه مايه حيات است و مواد غذايى) اشاره نموده است تا حس شكر گزارى بندگان را برانگيزد و براى معرفت خداوند متعال و شناخت صفات جلال و جمالش كه در جمله‌هاى بعد نقل شده است، آماده سازد.

تعبير به «عباد» به قرينه جمله‌هاى بعدى، ناظر به انسان‌هاست؛ هر چند ذات اين تعبير، مى‌تواند شامل فرشتگان و جن باشد.

«ساطح المهاد» اشاره به همان چيزى است كه در قرآن مجيد بيان شده است:

« «أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهاداً»؛ آيا زمين را محل آرامش قرار نداديم؟». [6] تعبير به‌ «مسيل الوهاد» با توجه به اين كه «وهاد» به معناى درّه‌ها و گودال‌ها است، اشاره به اين است كه خداوند، مناطقى از زمين را به صورت گودال قرار داد تا آب‌ها در آن‌

[1] «ساطح» از ماده «سطح» كه معناى آن معروف است گرفته شده و «ساطح» به كسى مى‌گويد كه چيزى را مسطّح و صاف و گسترده كند.

[2] «مهاد» و «مهد» در اصل به معناى بستر است و به كره زمين كه محل سكونت و استراحت انسان‌هاست نيز اطلاق مى‌شود و در اين جا به همين معناست.

[3] «وهاد» جمع «وهده» به معناى زمين‌هاى منخفض و گود است.

[4] «مخصب» از ماده «خصب» بر وزن «غصب» به معناى فراوان شدن گياه است؛ بنابر اين «مخصب» به كسى گفته مى‌شود كه زمين‌ها را پر گياه و پربركت كند.

[5] «نجاد» جمع «نجد» به معناى زمين مرتفع است و مصدر آن «نجود» است.

[6] نبأ، آيه 6.