فرداى قيامت و نجات ابدى است» (أوصيكم عباد اللّه، بتقوى اللّه و طاعته، فإنّها النّجاة غدا، و المنجاة [1] أبدا).

تقوا و طاعت ممكن است به يك مفهوم باز گردد و ممكن است تقوا را ريشه طاعت به حساب آورد؛ چرا كه طاعت الهى از تقوا و خدا ترسى درونى بر مى‌خيزد. اين احتمال نيز وجود دارد كه تقوا اشاره به ترك گناه و طاعت اشاره به اجراى اوامر الهى باشد و در هر حال اين دو، از هم جدا نيست (و شايد به همين علّت است كه ضمير در «انّها» مفرد آورده شده؛ در حالى كه مرجع ضمير، تثنيه است).

اطلاق «نجات» بر «تقوا» ممكن است از قبيل اطلاق مسبّب بر سبب باشد؛ چرا كه تقوا سبب نجات در جهان ديگر است.

سپس به بيان اتمام حجت الهى مى‌پردازد و مى‌فرمايد: «خداوند انذار كرده، انذارى رسا و بليغ و تشويق نموده؛ تشويقى پر بار و كامل» (رهّب‌ [2] فأبلغ، و رغّب فأسبغ‌ [3]).

مى‌دانيم ضامن اجراى تمام قوانين الهى بشارت و انذار است. بشارت و انذارى در حد اعلا؛ و خداوند براى ترغيب مردم به پرهيزگارى و اطاعت و نهى آن‌ها از سركشى و گناه، اين كار را به وسيله پيغمبرانش در جاى، جاى كتب آسمانى انجام داده است.

و از آن جا كه سرچشمه معاصى و گناهان، دنيا پرستى و فريفته شدن به زرق و برق آن است باز امام عليه السّلام در اين جا به سراغ اين مطلب مى‌رود و از قول خداوند چنين مى‌گويد:

[1] «منجاة» از مادّه «نجات» در اين جا اسم مكان و به معناى محل نجات است. اين احتمال نيز داده شده كه معناى مصدرى داشته باشد. «نجات» به معناى رهايى است و گاه به معناى شتر سريع السير آمده كه سبب رهايى انسان از بيابان‌هاى پر خطر است.

[2] «رهّب» از مادّه «ترهيب» به معناى بيم دادن و ترساندن است.

[3] «أسبغ» از مادّه «اسباع» به معناى انجام دادن كارى به طور كامل است و در اصل از «سبغ» (بر وزن صبر) به معناى پيراهن يا زره گشاده است؛ سپس به نعمت گسترده و وضوى كامل «اسباغ نعمت» يا «اسباغ الوضوء» اطلاق شده است.