خطبه 161 [1] و من خطبة له عليه السّلام فى صفة النبى و اهل بيته و اتباع دينه و فيها يعظ بالتقوى‌

از خطبه‌هاى امام عليه السّلام است كه در آن امام از فضايل پيامبر و خاندان و پيروان آيين او سخن مى‌گويد و در ضمن، مردم را به تقوا دعوت مى‌فرمايد.

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه، شامل سه بخش است:

در بخش اوّل، امير مؤمنان على عليه السّلام به بعثت پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و صفات والاى او و اهل بيت گرامى‌اش اشاره مى‌فرمايد و آثار دعوت آن حضرت را در اظهار حق و از بين بردن باطل يادآور مى‌شود و در مقام نتيجه‌گيرى، اسلام را تنها آيينى مى‌داند كه عدم پذيرش آن، موجب بدبختى دنيا و آخرت است.

[1] سند خطبه:

ظاهرا براى اين خطبه، سندى جز نهج البلاغه به دست نيامده است و نويسنده مصادر نهج البلاغه نيز مدركى براى آن نيافته؛ ولى بزرگانى كه بعد از مرحوم سيّد رضى آمدند، مانند علّامه مجلسى و غير او آن را از نهج البلاغه نقل كرده‌اند (ما هم با جستجو از طريق كامپيوتر مأخذ ديگرى براى اين خطبه كه پيش از سيّد رضى باشد، نيافتيم).