نشانه‌هايش روشن و آشكار است» (لا يعود ما قد ولّى منه، و لا يبقى سرمدا ما فيه.

آخر فعاله، كأوّله. متشابهة أموره، متظاهرة أعلامه).

آرى، اگر دقت كنيم سلسله‌اى از اصول كلى را بر تاريخ بشر حاكم مى‌بينيم كه هر روز در چهره جديدى خود را نشان مى‌دهد و به همين دليل، هر كس مى‌تواند به آينده خود با دقت در تاريخ گذشتگان، آگاه شود؛ چرا كه تاريخ ديروز آينه تمام نماى امروز است.

پيوسته گروهى به قدرت مى‌رسند و همه چيز را در قبضه خود مى‌گيرند؛ چيزى نمى‌گذرد كه ناتوان مى‌شوند و قدرت را به اختيار يا به اجبار به ديگران مى‌سپارند.

هنگامى كه سرآمد حكومت آن‌ها فرا رسيد به حكم قطعى پروردگار بايد جاى خود را به ديگران دهند: «فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ لا يَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا يَسْتَقْدِمُونَ».

همواره گروهى متولّد مى‌شوند؛ سپس به جوانى مى‌رسند بعد وارد مرحله پيرى و ناتوانى مى‌شوند و همچون برگ خشكيده‌اى در برابر تندباد اجل قرار مى‌گيرند و به مردگان مى‌پيوندند و در زير خاك‌هاى تيره و تار پنهان مى‌شوند.

سپس امام عليه السّلام با ذكر اين مقدمه به چند نصيحت و اندرز پر معنا پرداخته، مى‌فرمايد:

گويا ساعت (پايان زندگى) شما را با سرعت به پيش مى‌راند؛ همان گونه كه ساربان شتران سبكبار را! (فكأنّكم بالسّاعة تحدوكم‌ [1] حدو الزّاجر بشوله).

با توجه به اين كه زاجر به ساربانى گفته مى‌شود كه با شدت، شتران را مى‌راند و «شول» (جمع شائله) به شترانى گفته مى‌شود كه سبكبار باشند؛ يعنى مدتى از وضع حملشان گذشته و پستانشان خشكيده است و طبيعتا ساربان ملاحظه حال آن‌ها را نمى‌كند، چنين نتيجه مى‌گيريم كه روزگار و سرآمد عمر با شدت هر چه بيش‌تر مردم را به سوى فنا مى‌راند.

[1] «تحدو» از مادّه «حدو» و «حدى» به معناى راندن شتر همراه با آواز مخصوصى است كه ساربان‌ها مى‌خوانند؛ ولى سپس به هر گونه راندن و سوق دادن اطلاق شده است.