خفاش‌هاى سبك وزن گاهى چهار بچه مى‌آورند و همه آن‌ها را در حال پرواز به خود آويزان كرده حركت مى‌كنند؛ ولى خفاش‌هاى بزرگ جثه كه گاهى به اندازه يك گربه هستند و آن‌ها را روباه پرنده مى‌نامند، تنها يك بچه مى‌آورند. اين در حالى است كه بعضى از خفاش‌ها به قدرى كوچكند كه وزن بدنشان به اندازه يك سكه بيشتر نيست.

خفاش‌ها در زمستان در گوشه تاريكى به صورت آويزان به وسيله پاها مى‌خوابند؛ اين خواب زمستانى مدت زيادى ادامه دارد تا هوا گرم شود. در اين موقع بيدار مى‌شوند و به حركت در مى‌آيند. [1] در كتاب «توحيد مفضّل» نيز عبارات كوتاه و پر معنايى درباره آفرينش عجيب «خفاش» نقل شده است و با توجه به اين كه اين سخنان را زمانى امام صادق عليه السّلام فرمود كه علم و دانش بشر درباره جانداران بسيار محدود بود، جالب و قابل ملاحظه است؛ مى‌فرمايد:

«خداوند به خفاش آفرينش عجيبى داده است؛ آفرينشى ما بين پرندگان و چهار پايان (پستاندار)؛ اين به علت آن است كه دو گوش بلند و دندان و پشم دارد؛ فرزند خود را مى‌زايد و شير مى‌دهد و بول مى‌كند و روى چهار دست و پا راه مى‌رود؛ تمام اين‌ها بر خلاف صفات پرندگان است. او همچنين در شب بيرون مى‌آيد و غذاى او از پروانه‌ها و مانند آن (از حشرات) است كه در هوا در حركتند؛ بعضى گمان مى‌كنند خفاش غذايى نمى‌خورد و غذاى او فقط هواست و اين باطل است؛ زيرا اوّلا از او فضله و بول خارج مى‌شود و اين بدون خوردن غذا ممكن نيست و ديگر اين كه او داراى دندان است اگر غذايى نمى‌خورد وجود دندان براى او معنايى نداشت و مى‌دانيم در آفرينش چيزى بى‌

[1] فرهنگنامه، جلد 7، صفحه 658. (اين كتاب به وسيله دانشمند غربى (موريس پاركر) تأليف شده و به وسيله آقاى «رضا اقصى» با همكارى ده نفر از نويسندگان معروف كشور ترجمه و نگارش يافته است) و همچنين كتاب «المعجم الزولوجى الحديث» (جانور شناسى جديد) تأليف «محمّد كاظم الملكى»، جلد 2، صفحه 636 و كتاب «در جستجوى خدا» نوشته «آية اللّه العظمى مكارم شيرازى».