بخش دوّم‌

أوصيكم، عباد اللّه، بتقوى اللّه التّي هي الزّاد و بها المعاذ: زاد مبلغ، و معاذ منجح. دعا إليها أسمع داع، و وعاها خير واع. فأسمع داعيها، و فاز واعيها.

عباد اللّه، إنّ تقوى اللّه حمت أولياء اللّه محارمه، و ألزمت قلوبهم مخافته، حتّى أسهرت لياليهم، و أظمأت هواجرهم، فأخذوا الرّاحة بالنّصب، و الرّيّ بالظّماء؛ و استقربوا الأجل فبادروا العمل، و كذّبوا الأمل فلاحظوا الأجل.

ترجمه‌

اى بندگان خدا! شما را به تقوا سفارش مى‌كنم، كه هم زاد و توشه (سفر آخرت) است و هم پناهگاه (در برابر عذاب الهى)، زاد و توشه‌اى كه انسان را به مقصد مى‌رساند، و پناهگاهى كه او را (از خطرات) رهايى مى‌بخشد.

دعوت كننده‌اى كه سخنانش از همه مؤثرتر است به سوى آن دعوت كرده (خداوند و پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و همه انبيا و اوليا) و بهترين حافظ (همه عالمان دينى و پرهيزگاران)، آن را نگهدارى و پاسدارى نموده است، اين دعوت كننده به تقوا، دعوت خويش را به گوش همگان رسانيده، و پاسدار آن، در كار خود پيروز بوده است.

اى بندگان خدا! (بدانيد) تقواى الهى دوستان خدا را از ارتكاب گناهان باز داشته، و قلوبشان را قرين خوف و خشيّت ساخته، تا آن جا كه شبهايشان را بيدار، و روزهايشان را گرم و سوزان كرده است، آنها (شب زنده دارند و روزه‌دار)،