فرموده كه مهمترين آنها ايمان و يقين و معرفت است، ايمانى قوى و محكم، آن چنان كه گويى خدا را با چشم دل مى‌بيند و نعمت‌هاى بهشتى و آتش‌هاى دوزخى را مشاهده مى‌كند و به يقين، چنين ايمانى خمير مايه تقواست.

اضافه بر اين به موانع اصلى اين امر كه همان نفس سركش است اشاره فرموده، راه نجات از آن را استمداد از الطاف الهى مى‌شمرد و همان چيزى را مى‌فرمايد كه در سوره يوسف درباره «يوسف» يا درباره «زليخا» آمده است:

«إنّ النّفس لامّارة بالسّوء إلّا ما رحم ربّي‌؛ نفس (سركش) انسان را بسيار به سوى بدى‌ها مى‌خواند مگر آنچه را پروردگارم رحم كند» [1].

و براى رسيدن به اين هدف از ابزار مختلفى از جمله حمد و ستايش پروردگار و شكر و سپاس او در برابر نعمت‌ها و بلاها استفاده مى‌فرمايد و از استغفار و توبه كه يكى از عوامل مؤثر موفقيّت در اين مسير است، كمك مى‌گيرد.

هنگامى كه اين نسخه الهى و اين برنامه آسمانى پايان مى‌گيرد بحث تقوا را شروع مى‌كند بحثى دل‌نشين و بسيار مؤثر و اگر معلّمان و مربيان و استادان درس اخلاق براى رسيدن به اين هدف از همين طريق كه امام عليه السّلام به ما آموخته است استفاده كنند به يقين تأثير سخن و نفوذ كلامشان قطعى خواهد بود.

[1] يوسف، آيه 53.