كتاب او (نامه اعمال ما) آنها را شماره كرده آمرزش مى‌طلبيم، همان علمى كه در هيچ مورد قصورى ندارد و كتابى كه چيزى را فروگذار نمى‌كند» (و نستغفره ممّا أحاط به علمه، و أحصاه كتابه: علم غير قاصر، و كتاب غير مغادر [1]).

اشاره به اين كه تا از گناه استغفار نكنيم و صفحه دل را از زنگار آن شستشو ندهيم، هرگز نمى‌توانيم از وسوسه‌هاى نفس دور بمانيم و به مقام قرب او نايل شويم و به آن مرحله از ايمان كه در جمله‌هاى آينده مى‌آيد، برسيم، در واقع استغفار هم تكميلى است براى بحث گذشته و هم مقدمه‌اى است براى بحث آينده.

و در پنجمين نكته، در واقع به سراغ نتيجه نهايى اين بحث رفته و مى‌فرمايد: «ما به او ايمان داريم همچون كسى كه اسرار نهانى را با چشم مشاهده مى‌كند، و در كنار آنچه وعده داده شده (از معاد و رستاخيز) ايستاده و آگاهى دارد، ايمانى كه اخلاص آن، شرك را نفى مى‌كند و يقين آن، شك و ترديد را مى‌زدايد» (و نؤمن به إيمان من عاين الغيوب، و وقف على الموعود، إيمانا نفى إخلاصه الشّرك، و يقينه الشّكّ).

اشاره به اين كه هنگامى كه حمد و ستايش الهى با شكر نعمت‌ها آميخته شد و انسان از بوته آزمايش‌ها سالم به در آمد از وسوسه‌هاى نفس بركنار ماند، و هوس‌ها را تحت كنترل در آورده، و از لغزش‌هاى خود به طور كامل استغفار نمود، مى‌تواند به مرحله كمال ايمان برسد، ايمانى در سرحدّ شهود، گويى خدا را با چشم دل مى‌بيند و بهشت و دوزخ و پاداش‌هاى نيكوكاران و كيفرهاى‌

[1] «مغادر» از مادّه «غدر» به معنى ترك گفتن چيزى است به همين جهت كسى كه عهد و پيمان خود را بشكند و ترك كند مى‌گويند غدر كرده است و به گودالهاى آب «غدير» مى‌گويند به خاطر آن كه مقدارى از آب باران در آن جا ترك و رها شده است.