و شهادت مى‌دهيم كه معبودى جز خداوند نيست، يگانه است و همتايى ندارد و محمّد (صلّى اللّه عليه و آله و سلم) بنده و فرستاده اوست، شهادتى كه سخن را بالا مى‌برد و عمل را به پيشگاه خدا و مرحله قبول مى‌رساند، شهادتى كه در هر ميزانى گذاشته شود سبك نخواهد بود و از هر ميزانى برگرفته شود سنگين نمى‌گردد!

شرح و تفسير باورهاى پربار!

امام عليه السّلام در بخش اوّل اين خطبه به نكات مهمى در زمينه حمد و ثناى الهى و استعانت از ذات پاك او و استغفار در برابر گناهان، اشاره مى‌فرمايد.

نخست مى‌گويد: «ستايش مخصوص خداوندى است كه حمد را به نعمت و نعمت را به شكر پيوند داد» (الحمد للّه الواصل الحمد بالنّعم و النّعم بالشّكر).

قرين بودن حمد به نعمت از اين جاست كه حمد و سپاس او، انسان را لايق نعمت‌هايش مى‌سازد و اين حمد سبب برخوردارى بندگان از نعمت او مى‌گردد.

همچنين رابطه نعمت با شكر از اين جهت است كه نعمت سبب شكرگزارى است چرا كه بندگان در برابر هر نعمتى موظف به شكرگزارى هستند و بر هر نعمتى، شكرى واجب است (در واقع حمد سبب تكوينى نعمت‌ها و نعمت‌ها سبب تشريعى شكرگزارى مى‌باشد).

گواه اين معنا چيزى است كه در خطبه 157 آمده مى‌فرمايد: «الحمد للّه الّذي جعل الحمد مفتاحا لذكره، و سببا للمزيد من فضله؛ ستايش مخصوص خداوندى است كه حمد را كليد ذكر خود قرار داده و آن را سبب فزونى فضل و رحمتش ساخته است».