بخش دوّم‌

إنّ الزّاهدين في الدّنيا تبكى قلوبهم و إن ضحكوا، و يشتدّ حزنهم و إن فرحوا، و يكثر مقتهم أنفسهم و إن اغتبطوا بما رزقوا. قد غاب عن قلوبكم ذكر الآجال، و حضرتكم كواذب الآمال، فصارت الدّنيا أملك بكم من الآخرة، و العاجلة أذهب بكم من الآجلة، و إنّما أنتم إخوان على دين اللّه، ما فرّق بينكم إلّا خبث السّرائر، و سوء الضّمائر. فلا توازرون و لا تناصحون، و لا تباذلون و لا توادّون.

ترجمه‌

زاهدان در دنيا، قلوبشان مى‌گريد گر چه ظاهرا بخندند، سخت محزون و غمگين‌اند گرچه ظاهرا شادمانى كنند، و نسبت به خود (و وضع اخلاقى و كمى طاعات خويش) سخت خشمگين‌اند هر چند به خاطر روزى‌هاى فراوانى كه به آنها داده شده در پيشگاه خدا شاكرند.

ياد مرگ از دل‌هايتان پنهان شده و آمال و آرزوهاى دروغين در برابر شما حاضر گشته، از اين رو سلطه دنيا بر شما بيش از آخرت شده و زندگانى زودرس دنيا شما را از حيات جاودانى آخرت بيرون برده است. شما همگى در اسلام و دين خدا برادر (و برابر) هستيد و تفرقه و اختلاف در ميان شما تنها به سبب آلودگى درون و سوء نيت‌هاست به همين دليل نه به يكديگر كمك مى‌كنيد، و نه همديگر را نصيحت، و نه بذل و بخشش به هم داريد، و نه به يكديگر مهر مى‌ورزيد!