در مدّتى كوتاه هر چه در آن است مى‌خورند و خالى مى‌شود.

و مدّت بقاء انسان را در اين جهان به سفرهاى كوتاهى تشبيه مى‌كند كه مسافر تا گرم راه رفتن مى‌شود پايان مى‌پذيرد.

و سرانجام در آخرين جمله از اين بخش خطبه، همگان را مخاطب ساخته و سه دستور مهمّ به آنها مى‌دهد و مى‌فرمايد: «آنچه را خداوند بر شما واجب كرده است جزء خواسته‌هاى خويش قرار دهيد و از او بخواهيد كه براى اداى حقوقى كه از شما خواسته است ياريتان كند و بيش از آن كه به سوى مرگ فراخوانده شويد، دعوت مرگ را به گوش‌هاى خويش برسانيد (و آماده شويد)» (اجعلوا ما افترض اللّه عليكم من طلبكم، و اسألوه من أداء حقّه ما سألكم. و أسمعوا دعوة الموت آذانكم قبل أن يدعى بكم).

در نخستين دستور به مردم سفارش مى‌كند كه حدّاقل واجبات الهى را به اندازه خواسته‌هاى شخصى خود، ارج نهند و در انجام آن كوشا باشند نه اين كه خواسته‌هاى دنيوى خود را در متن قرار دهند و واجبات الهى را در حاشيه.

اين احتمال نيز وجود دارد كه منظور اين است كه توفيق انجام واجبات الهى را از خواسته‌هاى خود در پيشگاه خدا قرار دهيد ولى معنى اوّل مناسبتر به نظر مى‌رسد زيرا در جمله دوّم به اين معنى، اشاره شده كه مى‌فرمايد از او بخواهيد كه در اداء حقش شما را يارى كند بنا بر اين تفسير هر دو جمله تكرار يك مفهوم خواهد بود.

جمله سوّم اشاره به آمادگى براى استقبال از مرگ است از طريق اداء حقوق مردم و توبه از گناه و جبران ما فات، چرا كه در غير اين صورت، مرگ غافلگيرانه دامان انسان را مى‌گيرد و به سوى جهانى كه هيچ آمادگى براى ورود به آن ندارد پيش مى‌برد.