نخست مى‌فرمايد: «اى مردم آن كس كه از خداوند نصيحت بپذيرد، (و اطاعت فرمانش كند) موفّق مى‌شود و آن كس كه سخن او را دليل و راهنماى خويش قرار دهد، به استوارترين و مستقيم‌ترين راه هدايت مى‌گردد» (أيّها النّاس، إنّه من استنصح اللّه وفّق، و من اتّخذ قوله دليلا هدي‌ «لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ»).

آرى اين نخستين گام براى هدايت به سوى حق و راه مستقيم است.

و به دنبال آن به ذكر دليل پرداخته مى‌فرمايد: «زيرا كسى كه به خدا پناه آورد در امان است و دشمن خدا همواره خائف و ترسان است» (فإنّ جار اللّه آمن، و عدوّه خائف).

در گام بعد، براى اين كه مردم به نصايح الهى گوش فرا دهند و باد كبر و غرور از سر بيرون كنند و تسليم فرمانش باشند، مى‌افزايد: «و آن كس كه عظمت خدا را شناخته سزاوار نيست خود را بزرگ شمرد، زيرا بزرگى كسانى كه از عظمت خدا آگاهند، در اين است كه در برابر او متواضع باشند، و سلامت آنان كه از قدرت (بى انتهاى) او با خبرند اين است كه در برابرش تسليم گردند!» (و إنّه لا ينبغي لمن عرف عظمة اللّه أن يتعظّم، فإنّ رفعة الّذين يعلمون ما عظمته أن يتواضعوا له، و سلامة الّذين يعلمون ما قدرته أن يستسلموا له).

اشاره به اين كه: آنها كه باد غرور و تكبر در سر دارند از عظمت خدا غافلند و آنها كه به قدرت خويش مى‌نازند از قدرت خدا آگاه نيستند، آن كس كه عظمت و قدرت خدا را بداند مى‌فهمد كه ما در برابر او هيچ هستيم، با اين حال، كبر و غرور و قدرت نمايى مفهومى ندارد.

سپس در يك نتيجه‌گيرى مى‌فرمايد: «حال كه چنين است از حق فرار نكنيد آن گونه كه شخص سالم از مبتلا به بيمارى جرب فرار مى‌كند و شخص‌