فرستاد تا علف هرزه‌هاى شرك و بت‌پرستى را از بوستان فكر و روح آنها بر كند و توحيد و خدا پرستى را جلوه‌گر سازد و اين در واقع كار همه انبيا و پيامبران الهى بود كه توحيد را از آلودگى به شرك پاك مى‌كردند.

و در ادامه اين سخن به معرفى قرآن و آثار سازنده آن در فكر و عمل پرداخته مى‌گويد: «خداوند سبحان! در كتاب خويش بر بندگان تجلى كرد، و آشكار شد، بى آن كه او را ببينند بلكه اين تجلى به وسيله آيات قدرتش بوده كه به آنان ارائه كرده است» (فتجلّى‌ [1] لهم سبحانه في كتابه من غير أن يكونوا رأوه بما أراهم من قدرته).

اين سخن اشاره به آيات توحيد و بيان اسما و صفات خداوند است كه دقت در آنها چنان در انسان اثر مى‌گذارد كه گويى خدا را مى‌بيند، آرى مى‌بيند اما با چشم دل نه با چشم سر.

بعضى احتمال داده‌اند: منظور از «كتاب» در اين جا، كتاب آفرينش و جهان تكوين است كه مملوّ از آثار و نشانه‌هاى خداست كه بر هر چه نظر كنيم سيماى او مى‌بينيم و سرهاى سرافرازان را در پاى او مشاهده مى‌كنيم‌

[2] ولى با توجه به اين كه در جمله قبل، اشاره به قرآن شده و در جمله بعد اشاره به انذارهاى الهى آمده است اين معنا بعيد به نظر مى‌رسد و به يقين منظور از كتاب همان قرآن مجيد است.

و از آن جا كه تجلى پروردگار به وسيله آيات قرآنى ممكن است اين توهم را

[1] «تجلّى» از مادّه «تجلّي» و از ريشه «جلو» (بر وزن دلو) به معنى ظهور و بروز گرفته شده و تجلّى خداوند به اين معناست كه آثار و نشانه‌هاى او چنان آشكار است كه گويى مى‌توان او را در لابه‌لاى اين آثار ديد.

[2] شاعر مى‌گويد: