بخش اوّل‌

و ليس لواضع المعروف في غير حقّه، و عند غير أهله، من الحظّ فيما أتى إلّا محمدة اللّئام، و ثناء الأشرار، و مقالة الجهّال، مادام منعما عليهم: ما أجود يده! و هو عن ذات اللّه بخيل!

ترجمه‌

كسى كه نيكى را در غير موردش، و نزد غير اهلش قرار مى‌دهد، بهره‌اى جز ستايش لئيمان و ثناخوانى اشرار و گفتار (چاپلوسانه) جاهلان ندارد، و اين نيز تا زمانى است كه به آنها بذل و بخشش مى‌كند، (و مى‌گويند:) چه دست سخاوتمندى دارد! اين در حالى است كه او در مورد بخشش در راه خدا، بخل مى‌ورزد!

شرح و تفسير نيكى در جاى خود

همان گونه كه در بالا اشاره شد، اين خطبه طبق بعضى از روايات معتبر، بخشى از خطبه 126 بوده است، در آن جا كه جمعى از ساده‌انديشان و دوستان ناآگاه بر امام عليه السّلام خرده مى‌گرفتند كه چرا سهم همه را از بيت المال يكسان كرده‌اى؟! چرا دست بذل و بخشش را از آستين سخاوت بيرون نمى‌آورى، و سران قوم را مورد عنايت مخصوص و بخشش ويژه قرار نمى‌دهى تا تو را ثنا گويند و بر جود و سخاوتت، مدح و ستايش كنند، و در مشكلات از تو حمايت نمايند؟!