خطبه 112 [1] و من خطبة له عليه السّلام ذكر فيها ملك الموت و توفية النفس و عجز الخلق عن وصف اللّه‌

امام عليه السّلام در اين خطبه پيرامون فرشته مرگ، و قبض روح توسط او، و ناتوانى بندگان از وصف خداوند سخن مى‌گويد.

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه، كه قرائن نشان مى‌دهد بخشى از خطبه مفصّل‌ترى بوده، در واقع براى بيان اين نكته است كه: انسانها قادر به درك كنه ذات و صفات خدا نيستند زيرا هنگامى كه آنها نتوانند فرشته مرگ و صفات و كارهاى او را دقيقا بشناسند چگونه مى‌توان انتظار داشت كه ذات و صفات خالق را آن گونه كه هست بدانند.

[1] سند خطبه:

در «مصادر نهج البلاغه» آمده است كه نويسنده كتاب «عيون الحكم و المواعظ» «على بن محمّد ليثى» اين خطبه را با كمى تفاوت در كتاب خود آورده و «ابن ميثم بحرانى» هنگام شرح اين خطبه مى‌گويد: «اين خطبه بخشى از خطبه طولانى‌ترى بوده كه امام عليه السّلام در باره توحيد و تنزيه خداوند متعال بيان فرموده است» اين تعبير نشان مى‌دهد كه او اصل خطبه را در جاى ديگرى غير از «نهج البلاغه» مشاهده كرده است (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 244).