در اين هنگام «ابوذر» (بر در دروازه) ايستاد و مردم با او وداع كردند و امير مؤمنان على عليه السّلام سخنان بالا را كه هر جمله‌اى از آن نكته مهمى در بردارد براى او بيان فرمود تا مايه تسلى خاطر او گردد و در راهى كه در پيش گرفته كمترين تزلزلى براى او حاصل نشود.

در اين كلام فشرده و كوتاه امام عليه السّلام به شش نكته اشاره مى‌فرمايد. نخست مى‌گويد: «اى ابوذر! تو به خاطر خدا (بر آنها) خشم گرفتى و غضب كردى پس به همان كس كه برايش غضب نمودى اميدوار باش» (يا أباذرّ، إنّك غضبت للّه، فارج من غضبت له).

اين كه مى‌فرمايد: به كسى كه به خاطر او غضب نمودى اميد داشته باش و نمى‌گويد: به خدا اميد داشته باش، در واقع به خاطر اين است كه دليل اميدوارى را نيز بيان كرده باشد زيرا هر كس به خاطر ديگرى نسبت به چيزى غضب كند كه مايه نفرت اوست، طبيعى است كه آن شخص او را يارى خواهد كرد.

در دوّمين جمله مى‌فرمايد: «آن گروه از تو بر دنيايشان ترسيدند و تو از آنها بر دينت، بنابر اين آنچه را كه آنها براى آن در وحشتند به خودشان واگذار، و به خاطر آنچه كه براى از دست رفتن آن مى‌ترسى از آنها فرار كن» (إنّ القوم خافوك على دنياهم، و خفتهم على دينك، فاترك في أيديهم ما خافوك عليه، و اهرب منهم بما خفتهم عليه).

اشاره به اين كه آنها حكومت و منافع مادى خود را به خاطر صراحت لهجه تو در امر به معروف و نهى از منكر، در خطر ديدند و نتوانستند حضور تو را در «مدينه» تحمل كنند ولى تو از آنها فاصله گرفتى و هداياى آنها را نپذيرفتى چرا كه دين خود را در خطر مى‌ديدى حال كه وظيفه خود را انجام داده‌اى و