بخش سوّم‌

كم من واثق بها قد فجعته، و ذي طمأنينة إليها قد صرعته، و ذي أبّهة قد جعلته حقيرا، و ذي نخوة قد ردّته ذليلا! سلطانها دوّل، و عيشها رنق، و عذبها أجاج، و حلوها صبر، و غذاؤها سمام، و أسبابها رمام! حيّها بعرض موت، و صحيحها بعرض سقم! ملكها مسلوب، و عزيزها مغلوب، و موفورها منكوب، و جارها محروب!

ترجمه‌

چه بسيار كسانى كه بر آن (دنيا) تكيه كردند ناگهان آنها را به درد و رنج افكند، و چه بسيار افرادى كه به آن اطمينان نمودند ولى آنها را بر زمين كوبيد.

چه افراد صاحب جاه و جلال كه دنيا آنها را حقير و كوچك ساخت، و متكبران فخرفروشى كه بر خاك مذلّتشان افكند، حكومتش ناپايدار و همواره دست به دست مى‌گردد، زندگى گوارايش ناگوار، شيرينى آن تلخ، غذاى آن مسموم، و طنابهايش كهنه و پوسيده است زندگانش همواره در معرض مرگند، و تندرستانش در معرض بيمارى، حكومتش بر باد است، نيرومندانش مغلوب، صاحبان نعمتش رو به فنا، و همسايگانش غارت زده‌اند.

شرح و تفسير دنيا تكيه‌گاهى بسيار سست!

امام عليه السّلام در اين بخش از اين خطبه به دو نكته مهم ديگر در باره وضع زندگى‌