ولى (افسوس كه تسليم فرمان من نبوديد) من با كمك چه كسى بجنگم؟ و به كه اعتماد كنم؟» (أما و اللّه لو أنّي حين أمرتكم به حملتكم على المكروه الّذي يجعل اللّه فيه خيرا، فإن استقمتم هديتكم و إن اعوججتم قوّمتكم، و إن أبيتم تداركتكم، لكانت الوثقى، و لكن بمن و إلى من؟).

امام عليه السّلام با اين پاسخ گويا اين حقيقت را بيان مى‌كند كه نيّت اصلى من، ادامه جهاد تا پيروزى بود به خصوص اين كه ما در آستانه پيروزى قرار داشتيم و من با تمام قوت و قدرت، حاضر به ادامه اين راه بودم و لذا شما را از حكميّت نهى كردم ولى شما افراد ضعيف الاراده و عصيانگر و نافرمان، حاضر به انجام اين كار نبوديد بنا بر اين، من چاره‌اى جز قبول حكميّت نداشتم و اكنون شما فراموشكاران برگشته‌ايد و به من ايراد مى‌كنيد.

سپس در ادامه اين سخن، تعبير جالبى دارد مى‌فرمايد: « (عجبا!) من مى‌خواهم به وسيله شما دردم را درمان كنم، در حالى كه شما خود، دردمنيد.

من در اين حال به كسى مى‌مانم كه مى‌خواهد خار را به وسيله خار بيرون بياورد با اين كه مى‌داند خار همچون خار است» (أريد أن أداوي بكم و أنتم دائي، كناقش الشّوكة بالشّوكة، و هو يعلم أنّ ضلعها [1] معها!) اين تشبيه كه از ضرب المثل معروفى گرفته شده، تشبيه بسيار دقيق و گويايى است، معمولا هنگامى كه خار، در پا مى‌نشيند آن را به وسيله سوزن يا منقاش، آهسته بيرون مى‌آورند حال اگر بخواهند آن را به وسيله خار ديگرى بيرون آورند به احتمال قوى خار دوّم نيز در پاى مى‌نشيند و مى‌شكند و مشكل افزون مى‌شود و اين به صورت ضرب المثل در ميان عرب در آمده كه مى‌گويند:

[1] «ضلع» از مادّه «ضلع» (بر وزن سبب) به معناى تمايل پيدا كردن به چيزى گرفته شده، و در اين جا به معناى همسان و همانند است.