خطبه 119 [1] و من كلام له عليه السّلام و قد جمع الناس و حضهم على الجهاد فسكتوا مليّا

امام عليه السّلام عليه السّلام در حالى اين خطبه را ايراد كرد، كه مردم را گرد آورده بود و به جهاد تشويق مى‌كرد، و آنها در پاسخ امام عليه السّلام مدتى سكوت كردند.

خطبه در يك نگاه‌

همان گونه كه در شرح سند خطبه اشاره شده است، امام عليه السّلام اين خطبه را در جريان يكى از حملات و غارتگريهاى لشكر معاويه در اطراف عراق، بيان فرموده است.

امام عليه السّلام در اين خطبه از بى تفاوتى و سكوت مردم نسبت به اين حوادث‌

[1] سند خطبه:

در مورد اين خطبه اسناد ديگرى نقل شده، جز اين كه «ابن اثير» در «نهايه» پاره‌اى از لغات اين خطبه را تفسير كرده و به بعضى از جمله‌هاى آن اشاره نموده است.

«ابن ابى الحديد» در شرح اين خطبه مى‌گويد: اين سخن را امام امير المؤمنين عليه السّلام بعد از «جنگ صفّين» و «نهروان» به هنگامى كه قسمتى از كشور اسلامى توسط شاميان غارت شده بود ايراد فرمود. (اين تعبير نشان مى‌دهد كه «ابن ابى الحديد» دسترسى به منبع ديگرى غير از آنچه سيّد رضى بيان فرموده است داشته). (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 263).