« (بارانى مرحمت كن كه) قحطى زدگان، به نعمت فراوان رسند و از بركت آن گرفتاران خشكسالى، زنده گردند، زيرا توئى كه بعد از نوميدى آنها، باران را فرو مى‌فرستى و رحمتت را گسترش مى‌دهى و تو سرپرستى هستى شايسته ستايش» [1] (حتّى يخصب لإمراعها [2] المجدبون‌ [3]، و يحيا ببركتها المسنتون‌ [4]، فإنّك‌ تنزل الغيث من بعد ما قنطوا، و تنشر رحمتك و أنت الوليّ الحميد).

امام عليه السّلام در اين قسمت از خطبه، اوصاف نه گانه ديگرى، براى بارانهاى مفيد و سودمند و پر بركت بيان فرموده كه به ضميمه اوصاف گذشته، بالغ بر 29 وصف مى‌شود، راستى عجيب است تقاضاى باران كه معمولا تقاضا كنندگان حدّ اكثر، آن را به يك يا دو وصف توصيف مى‌كنند و عرضه مى‌دارند: «خداوندا! بارانى پر بركت به ما مرحمت كن»، امام عليه السّلام آن را با اين همه اوصاف دقيق و ريزه‌كاريهاى لطيف و تعبيراتى شيرين و بسيار متنوّع، به صورت 29 وصف بيان مى‌كند كه انسان در آن حيران مى‌ماند.

امام عليه السّلام نهايت فصاحت و بلاغت بى‌نظير خود را در اين خطبه بيان كرده و تقاضاى خويش را در محضر پروردگار، آن چنان شرح داده كه مردم را به الطاف الهى آشنا سازد، و به آنها بگويد در مسير نعمت، موانع زيادى است كه اگر لطف خداوند شامل حال آنها نگردد هرگز به كمال مطلوب نمى‌رسند و به يقين‌

[1] اقتباس از آيه شريفه‌ و هو الّذي ينزّل الغيث من بعد ما قنطوا و ينشر رحمته و هو الوليّ الحميد (شورى، آيه 28).

[2] «امراع» به معنى پر بركت بودن است.

[3] «مجدب» از مادّه «جدب» به معنى خشك شدن به جهت قطع آب است و به كسى كه گرفتار خشكسالى شده است مجدب گفته مى‌شود.

[4] «مسنت» به كسى گفته مى‌شود كه گرفتار خشكسالى شده است.