مى‌دهد كه امام عليه السّلام اين خطبه را بعد از نماز باران در زمانى كه در «كوفه» بود ايراد فرموده‌اند).

سپس مى‌افزايد: « (خداوندا!) تو مايه اميد هر بيچاره و حلّال مشكلات هر طلب كننده‌اى، در اين هنگام كه يأس و نوميدى بر مردم چيره گشته، و ابرها از باريدن باز داشته شده‌اند و حيوانات بيابان رو به هلاكت مى‌روند تو را مى‌خوانيم كه ما را به اعمالمان مؤاخذه نكنى و به گناهانمان مگيرى!» (فكنت الرّجاء للمبتئس‌ [1]، و البلاغ‌ [2] للملتمس. ندعوك حين قنط الأنام، و منع الغمام، و هلك السّوام‌ [3]، ألّا تؤاخذنا بأعمالنا، و لا تأخذنا بذنوبنا).

اين تعبير به خوبى نشان مى‌دهد كه بسيارى از آفات و بلاها و تنگناها به خاطر گناهان مردم است و تا به درگاه خدا نروند توبه و تقاضاى عفو و بخشش نكنند مشكل آنها حل نمى‌شود.

اين تعبير شبيه تعبيرى است كه «نوح» پيامبر عليه السّلام به هنگام شكايت بردن به درگاه خدا از قوم خود مى‌گويد: « «فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً»؛ به آنها گفتم: از گناهان خود در پيشگاه خدا استغفار كنيد كه خدا بسيار آمرزنده است، تا بارانهاى آسمان را پى در پى بر شما فرو فرستد» [4].

در سوره اعراف نيز مى‌خوانيم: « «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‌ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ»؛ اگر مردمى كه در آبادى‌ها زندگى مى‌كنند ايمان مى‌آوردند و تقوا پيشه مى‌كردند بركات فراوانى از آسمان‌

[1] «مبتئس» از مادّه «بؤس» (بر وزن قرص) به معنى فقر و شدّت حاجت گرفته شده است.

[2] «بلاغ» به معنى كفايت و حلّ مشكل است.

[3] «سوام» و «سائمه» به معنى حيوانى است كه در بيابان چرا مى‌كند.

[4] نوح، آيه 10- 11.