بخش سوّم‌

و منها: طبيب دوّار بطبّه، قد أحكم مراهمه، و أحمى مواسمه، يضع ذلك حيث الحاجة إليه، من قلوب عمي، و آذان صمّ، و ألسنة بكم؛ متتبّع بدوائه مواضع الغفلة، و مواطن الحيرة؛ لم يستضيئوا بأضواء الحكمة؛ و لم يقدحوا بزناد العلوم الثّاقبة؛ فهم في ذلك كالأنعام السّائمة، و الصّخور القاسية.

ترجمه‌

در بخش ديگرى از اين خطبه مى‌فرمايد: او طبيب سيّارى است كه با طبّ خويش همواره در گردش است (و در جستجوى بيماران) مرهم‌هايش را كاملا آماده ساخته و ابزارش را براى موارد نياز (به عنوان آخرين درمان) جهت داغ كردن محلّ زخم‌ها گداخته نموده، براى قلب‌هاى نابينا، گوش‌هاى ناشنوا و زبان‌هاى گنگ. و با داروى خود در جستجوى بيماران غافل و سرگردان است. همانها كه با فروغ حكمت، روشن نشده و با جرقّه آتش افروز دانش‌هاى تابناك فكر خود را شعله‌ور نساخته‌اند، آنهائى كه همچون چهارپايان صحرا گرد و سنگ‌هاى سخت نفوذ ناپذيرند.

شرح و تفسير طبيب سيّار!

غالب «شارحان نهج البلاغه» اوصافى را كه امير مؤمنان على عليه السّلام در اين فراز