بسيار عالى بهشتى است. در حديثى مى‌خوانيم كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله خطاب به اصحاب خود فرمود: «سلوا اللّه لي الوسيلة، از خداوند براى من وسيله بخواهيد!» و در ادامه اين حديث آمده است: «هي درجتي في الجنّة، و هي ألف مرقاة ... فلا يبقى يومئذ نبىّ و لا صدّيق و لا شهيد إلّا قال طوبى لمن كآن هذه الدّرجة درجته؛ وسيله درجه من در بهشت است كه هزار پله دارد.» سپس فاصله عظيم بين اين مراتب را شرح مى‌دهد تا به اينجا مى‌رسد: «در آن روز هيچ پيامبر و صدّيق و شهيدى نيست، مگر اينكه مى‌گويد خوشا به حال آن كس كه اين مقام، مقام او است!» [1] در پايان اين بخش، امام عليه السّلام دست به دعا بر مى‌دارد و براى خود و يارانش دعا مى‌كند. عرضه مى‌دارد: « (خداوندا) ما را در زمره (دوستان و پيروان) او محشور بگردان، در حالى كه (به خاطر اعمال خويش) نه رسوا باشيم، نه پشيمان، نه منحرف، نه پيمان شكن، نه گمراه، نه گمراه كننده، و نه فريب خورده!» (و احشرنا في زمرته غير خزايا [2]، و لا نادمين، و لا ناكبين، و لا ناكثين، و لا ضالّين، و لا مضلّين، و لا مفتونين).

اشاره به اينكه كسانى كه بتوانند در پرتو علم و عمل، در زمره ياران پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله قرار گيرند، از اين هفت آسيب بزرگ در امانند. در روز قيامت خوار و رسوا و شرمنده نمى‌شوند و هنگامى كه در برابر نتايج اعمال خود قرار مى‌گيرند از كرده‌ها پشيمان نخواهند شد؛ در صف منحرفان و پيمان شكنان قرار نخواهند گرفت؛ در وادى ضلالت سرگردان نمى‌شوند و بار گناه ديگران را بر دوش نمى‌كشند و فريب شيطان و هواى نفس را نمى‌خورند.

در حقيقت امام عليه السّلام به گروههايى از امت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله اشاره مى‌كند كه هنگامى كه وارد صحنه محشر مى‌شوند، در يكى از اين صفوف هفتگانه قرار مى‌گيرند و شايد در

[1] تفسير نور الثقلين، جلد 1، صفحه 626، حديث 178.

[2] «خزايا» جمع «خزيان» به معناى رسوا و شرمنده است.