بخش سوم‌

هو القادر الّذي إذا ارتمت الأوهآم، لتدرك منقطع قدرته. و حاول الفكر المبرّأ من خطرات الوساوس أن يقع عليه في عميقات غيوب ملكوته، و تولّهت القلوب إليه، لتجري في كيفيّة صفاته، و غمضت مداخل العقول في حيث لا تبلغه الصّفات لتناول علم ذاته، ردعها و هي تجوب مهاوي سدف الغيوب، متخلّصة إليه- سبحانه- فرجعت إذ جبهت معترفة بأنّه لا ينال بجور الاعتساف كنه معرفته، و لا تخطر ببال أولي الرّويّات خاطرة من تقدير جلال عزّته.

ترجمه‌

او خداوند توانايى است كه اگر نيروى اوهام و انديشه‌ها براى درك گستره قدرتش بكار افتد و افكار بلند مبرّاى از وسوسه‌ها، براى فهم عميق غيب ملكوتش به جولان در آيد و قلب‌هاى مملوّ از عشق به او، براى پى بردن به كيفيّات صفاتش به كوشش پردازد و عقل‌هاى پر توان، با دقّت و باريك بينى هر چه بيشتر، براى درك ذات پاكش- در آنجايى كه توصيفات بشرى به آن نمى‌رسد- گام بردارد، دست ردّ بر سينه همه آنها مى‌گذارد و همه را به عقب مى‌راند، در حالى كه در تاريكى‌هاى غيب، براى خلاصى خويش به خداوند سبحان پناه مى‌برند (و از گرفتار شدن در دام شرك و تشيبه بيمناكند.) سپس باز مى‌گردند و اعتراف مى‌كنند كه هرگز با تلاش و كوشش نمى‌توان به كنه ذات و صفات او رسيد و با فكر و عقل نارساى بشر نتوان او را درك كرد و اندازه عظمت و عزّتش به فكر انديشمندان خطور نمى‌كند.