خطبه 99 [1] و من خطبة له عليه السّلام فى التزهيد من الدنيا

از خطبه‌هاى امام عليه السّلام است كه پيرامون زهد در دنيا سخن مى‌گويد.

خطبه در يك نگاه‌

با توجه به اينكه امام عليه السّلام- طبق بعضى از روايات- اين خطبه را به عنوان خطبه نماز جمعه ايراد فرموده است، سعى مى‌كند كه در آن مردم را به زهد در دنيا ترغيب كند و چنان از بى‌وفايى دنيا و ناپايدارى آن سخن بگويد كه طالبان و عاشقان دنيا از آن دلسرد شوند و فريب زرق و برق آن را نخورند؛ مخصوصا تصوير زنده‌اى از كسانى ارائه مى‌دهد كه به خاطر از دست رفتن عزيزانشان، اشك مى‌ريزند و گروهى ديگر

[1] سند خطبه: از كسانى كه قبل از مرحوم «سيّد رضى» و گرد آورى نهج البلاغه، اين خطبه را نقل كرده‌اند، «زيد بن وهب» است (او از صحابه امير مؤمنان على عليه السّلام است كه بخش قابل ملاحظه‌اى از خطبه‌هاى آن حضرت را در كتابى به عنوان «خطب امير المؤمنين على المنابر فى الجمع و الأعياد و غيرهما» جمع آورى كرده و اين نخستين كتابى است كه در اين زمينه نگاشته شده است.) مرحوم «محدّث نورى» در «مستدرك الوسائل» اين خطبه را از آن كتاب آورده است كه با خطبه مورد بحث اندك تفاوتى دارد. مرحوم «صدوق»- كه او هم قبل از «سيّد رضى» مى‌زيسته است- در دو كتاب خود: «معانى الأخبار» و «من لا يحضره الفقيه» تمام يا بخشى از آن را با تفاوت مختصرى ذكر كرده است. افراد متعدّد ديگرى كه بعد از «سيّد رضى» مى‌زيستند نيز، آن را در كتاب‌هاى خود آورده‌اند. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 196).