محمّد صلّى اللّه عليه و آله، فما أرى أحدا يشبههم منكم لقد كانوا يصبحون شعثا [1] غبرا [2]).

در دومين وصف مى‌فرمايد: «آنها شب تا به صبح در حال سجده و قيام بودند (و هرگز از عبادت خسته نمى‌شدند) گاه پيشانى و گاه دو طرف صورت را (در پيشگاه خدا) به خاك مى‌گذاردند». (و قد باتوا سجّدا و قياما، يراوحون‌ [3] بين جباههم و خدودهم‌ [4]).

هر زمان پيشانى آنها خسته مى‌شد طرف راست را بر زمين مى‌نهادند و هر زمان طرف راست خسته مى‌شد طرف چپ را.

در سومين توصيف مى‌افزايد: «آنها از ترس رستاخيز (و محاسبه اعمال) گويى بر شعله‌هاى آتش ايستاده بودند و آرام نداشتند». (و يقفون على مثل الجمر [5] من ذكر معادهم).

آرى آنها عذاب الهى را با تمام وجود خود، احساس مى‌كردند و به همين دليل آرامش نداشتند.

در چهاردهمين توصيف مى‌افزايد: «پيشانى آنها از سجده‌هاى طولانى، پينه بسته بود همچون زانوى گوسفند!» (كأنّ بين أعينهم ركب‌ [6] المعزى‌ [7] من طول سجودهم!).

[1] «شعث» جمع «اشعث» در اصل به معناى ژوليده و كسى است كه موهايش پريشان است و در عبارت بالا كنايه از فقر يا زهد است.

[2] «غبر» جمع «أغبر» به معناى غبار آلود است.

[3] «يراوحون» از مادّه «تراوح» به معناى انجام كارى، يكى بعد از ديگرى است.

[4] «خدود» جمع «خدّ» به معناى دو طرف صورت است؛ در مقابل «جباه» جمع «جبهه» كه به معناى پيشانى است. و ترجمه «خدّ» در فارسى به «گونه»، صحيح نيست.

[5] «جمر» جمع «جمره» است كه به معناى قطعه آتش شعله‌ور است. اين واژه گاهى به سنگ ريزه نيز اطلاق مى‌شود، كه جمع آن «جمرات» است.

[6] «ركب» جمع «ركبه» به معناى زانو است.

[7] «معزى» و «معز» به معناى بز است.