در جمله پايانى اين بخش، به تعبيرى بر مى‌خوريم كه در نهج البلاغه بى‌مانند است. مى‌فرمايد: «به خدا سوگند! بسيار دوست داشتم معاويه شما را با نفرات خود مبادله مى‌كرد، همچون مبادله كردن دينار به درهم: ده نفر از شما را از من مى‌گرفت و يك نفر از آنها را به من مى‌داد». (لوددت و اللّه أنّ معاوية صارفني بكم صرف الدّينار بالدّرهم، فأخذ منّي عشرة منكم، و أعطاني رجلا منهم).

تأكيدات متعدّدى كه در اين جمله آمده، نشان مى‌دهد كه اين سخن امام عليه السّلام واقعا جدّى است و كمترين مبالغه در آن راه ندارد. شاميان را به منزله سكّه طلا فرض كرده و عراقيان را به منزله سكّه نقره، كه در آن زمان يك دهم آن (دينار) ارزش داشت و اين نشان مى‌دهد كه مردم شام افرادى با انضباط بودند حتّى هنگامى كه معاويه آنان را فريب داد باز هم پشت سر او محكم ايستادند؛ ولى لشكر كوفه و عراق به هيچ وجه انضباطى نداشتند و حتّى ده نفر از آنها به اندازه يك نفر از شاميان ارزش نداشت! در طول تاريخ شام و عراق قبل از اسلام و بعد از اسلام شواهدى براى اين مطلب پيدا مى‌شود.