ستمگران، نبايد سبب غرور و غفلت ما گردد.

در حديثى از امام صادق عليه السّلام مى‌خوانيم كه: «خداوند فرشته‌اى را (براى مأموريتى) به زمين فرستاد؛ مدّتى در زمين ماند و سپس به آسمان عروج كرد؛ به او خطاب شد در زمين چه ديدى؟ گفت: شگفتى‌هاى فراوانى ديدم و از عجيب‌ترين چيزهايى كه ديدم اين بود كه بنده‌اى از بندگانت را غرق نعمت ديدم؛ رزق و روزى تو را مى‌خورد و ادّعاى خدايى مى‌كرد، من از جرأت و جسارت او در برابر تو و از حلم تو در برابر او در شگفتى فرو رفتم! خداوند فرمود: آيا از حلم من تعجّب كردى؟! من چهار صد سال به او مهلت دادم، كمترين ناراحتى جسمانى پيدا نكرد و هر چه از دنيا مى‌خواست به آن مى‌رسيد و غذا و آب او كمترين تغييرى پيدا نمى‌كرد (اينها همه براى اين بوده است تا او را بيازمايم و بندگان را هم به وسيله او آزمايش كنم)». [1] سپس امام عليه السّلام آينده وضع آنها را در برابر دشمنان بى‌رحم چنين پيش بينى مى‌كند و مى‌فرمايد: «آگاه باشيد! سوگند به آن كس كه جانم در دست قدرت اوست! اين قوم سرانجام بر شما پيروز مى‌شوند؛ امّا نه به خاطر اينكه آنها در حقّانيّت، از شما سزاوارترند؛ بلكه به اين جهت كه آنها در راه باطل زمامدارانشان سريع و كوشا هستند، در حالى كه شما در اداى حقّ من كند و سست هستيد!» (أما و الّذي نفسي بيده، ليظهرنّ هؤلاء القوم عليكم، ليس لأنّهم أولى بالحقّ منكم، و لكن لإسراعهم إلى باطل صاحبهم، و إبطائكم عن حقّي).

در واقع، امام عليه السّلام در اينجا به نكته مهمّى اشاره مى‌كند؛ مى‌فرمايد: سرانجام آنها بر شما پيروز مى‌شوند، ولى گمان نكنيد كه اين پيروزى به خاطر حقّانيّت آنهاست! مبادا كسى گمان كند كه عامل پيروزى آنها تكيه بر حق است و اين امر سبب‌

[1] بحار الانوار، جلد 70، صفحه 381.