نام کتاب : پيام امام امير المومنين(ع) نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 4 صفحه : 29
خداوند
است؛ ذاتى كه بىنهايت است حركتى در آن تصوّر نمىشود و به همين دليل تحت سيطره
زمان واقع نخواهد شد و نيز به همين دليل حالات مختلف و حركت به سوى كمال يا نقصان
در آن راه ندارد؛ او جسم نيست، تا مكان بخواهد؛ محدود نيست، تا جاى معيّنى داشته
باشد و به همين دليل، جا به جايى براى او متصوّر نيست.
بار ديگر
امام عليه السّلام به وصف جود و بخشش خداوند باز مىگردد و سخن از درياى بىكران
جود و سخايش مىگويد تا حسّ شكرگزارى بندگان را برانگيزد و به ذات پاكش اميدوار
سازد و به معرفت صفات جلال و جمالش رهنمون گردد. مىفرمايد:
«اگر آن چه از درون سينه معادن كوهها بيرون
مىريزد يا از دهان صدفهاى دريا خارج مىشود، از نقره خالص و طلاى ناب و دانههاى
درّ و شاخههاى مرجان (و در يك كلمه تمام ذخاير جهان) را ببخشد، در جود و سخايش
كمترين اثرى نمىگذارد و از وسعت نعمتهايش نمىكاهد و آنقدر نزد او از ذخاير
نعمتهاست كه تقاضاهاى مردم آن را از ميان نمىبرد؛ چرا كه او سخاوتمندى است كه
پاسخگويى به درخواست سائلان چيزى از او كم نمىكند؛ و اصرار اصراركنندگان او را
به بخل وا نمىدارد». (و لو وهب ما تنفّست عنه معادن الجبال، و ضحكت عنه أصداف
البحار، من فلزّ اللّجين [1] و
العقيان، [2] و نثارة [3]
الدّرّ، و حصيد المرجان، ما أثّر ذلك في جوده، و لا أنفد سعة ما عنده، و لكان عنده
من ذخائر الأنعام، ما لا تنفده مطالب الأنام، لأنّه الجواد الّذي لا يغيضه
[4] سؤال السّائلين، و لا يبخله إلحاح الملحّين).
[3] «نثاره» از مادّه «نثر» (بر وزن نصر) به
معناى پراكندن است و از آنجا كه دهانه صدفها در درياها شكافته مىگردد و دانههاى
درّ به هر سو پراكنده مىشود، اين تعبير به كار رفته است.
[4] «يغيض» از ماده «غيض» (بر وزن فيض) به معناى
نقصان يافتن و فرو رفتن آب در زمين است و در جمله بالا اشاره به اين است كه چشمه
جوشان فيض پروردگار، با بخششها هرگز نقصان نمىيابد.
نام کتاب : پيام امام امير المومنين(ع) نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 4 صفحه : 29