پيامبرانش را از آن آفريد، به وجود آورد. از همان شجره (طيّبه) اى كه امينان درگاه خود را از آن برگزيد». (فأخرجه من أفضل المعادن منبتا، و أعزّ الأرومات‌ [1] مغرسا؛ من الشّجرة الّتي صدع منها أنبياءه، و انتجب منها أمناءه).

به يقين، يكى از ابعاد شخصيّت انسان را مسأله وراثت او تشكيل مى‌دهد و پدران پاك و با فضيلت و مادران با تقوا و صاحب شخصيّت، زمينه‌هاى قداست فرزندان را به وجود مى‌آورند، (بى آن كه اجبارى در كار باشد) و پيامبر گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و آله از اين نظر كاملا برجسته بود؛ از دودمان ابراهيم عليه السّلام و پيامبران بزرگى كه از تبار او برخاستند، از صلب بنى هاشم كه فداكارى و ايثار و بخشندگى جزء صفات برجسته آنان بود؛ از فرزندان عبد المطّلب كه ايمان و عدالت و شجاعت در خميره وجود او قرار داشت و در حقيقت آنچه خوبان همه داشتند او تنها داشت.

اين نكته نيز مسلّم است كه فرزندان با شخصيّت و نواده‌هاى با فضيلت، دليل ديگرى بر شخصيّت هر انسانى است! چرا كه «از كوزه همان برون تراود كه در او است». لذا امام عليه السّلام در بخش ديگر اين خطبه مى‌فرمايد: «عترت او بهترين عترت‌ها، خاندانش بهترين خاندان‌ها، و درخت پر بار وجودش بهترين درختان بود». (عترته‌ [2] خير العتر، و أسرته خير الأسر، و شجرته خير الشّجر).

«درختى كه در حرم «امن خداوند» روييد، و در آسمان كرامت و فضيلت سر بركشيد». (نبتت في حرم؛ و بسقت في كرم).

«اين درخت، شاخه‌هاى بلندى دارد و ميوه‌هايى (بسيار شيرين و پر ارزش،) كه دست (فرومايگان) هرگز بدان نمى‌رسد».

(لها فروع طوال، و ثمر لا ينال).

[1] «أرومات» جمع «أرومه» به معناى اصل و اساس چيزى است و به ريشه درخت نيز اطلاق مى‌شود.

[2] «عترت» از ماده «عتر» (بر وزن سطر) به معناى فرزندان و نوه‌ها و عشيره است و معناى اصلى آن همان اصل و ريشه است.