حيوان بدوشيد و به شدّت بر زمين فرو ريخت». (ألّف غمامها بعد افتراق لمعه، [1] و تباين قزعه، [2] حتّى إذا تمخّضت‌ [3] لجّة المزن‌ [4] فيه و التمع برقه في كففه، [5] و لم ينم و ميضه‌ [6] في كنهور [7] ربابه، [8] و متراكم سحابه، أرسله سحّا [9] متداركا، قد أسفّ‌ [10] هيدبه، [11] تمريه‌ [12] الجنوب درر [13] أهاضيبه، [14] و دفع شآبيبه‌ [15]).

در اين تعبيرات زيبا، نكات علمى مهمّى نهفته است؛ نخست اشاره به مأموريّت بادها مى‌كند كه قطعات پراكنده ابر را كه از درياها برخاسته‌اند به هم مى‌پيوندد تا بارانى گسترده و سيراب كننده به وجود آيد.

سپس به تراكم و فشار ابرها بر يكديگر كه آنها را آماده نزول باران مى‌كند و آن گاه به نقش جرقّه‌هاى برق، در يارى ابرها و كمك كردن براى ريزش باران دارد، اشاره مى‌كند؛ زيرا مى‌دانيم برق‌ها كه بر اثر الكتريسته مثبت و منفى ابرها به وجود مى‌آيد

[1] «لمع» جمع «لمعه» (بر وزن لقمه) به معناى قطعه است؛ خواه قطعات ابر باشد، يا چيز ديگر.

[2] «قزع» جمع «قزعه» (بر وزن ثمره) به معناى قطعه ابر نازك است.

[3] «تمخّضت» از مادّه «مخض» (بر وزن فرض) به معناى حركت شديد است، مانند حركتى كه به هنگام گرفتن كره از ماست به مشك وارد مى‌كنند و «مخاض» به حركت شديد بچه در شكم مادر به هنگام زايمان گفته مى‌شود.

[4] «مزن» به معناى ابرهاى روشن است و گاه آن را به ابرهاى باران‌زا تفسير كرده‌اند.

[5] «كفف» جمع «كفّه» (بر وزن قبّه) به معناى حاشيه و اطراف و جوانب هر چيزى است.

[6] «وميض» از مادّه «ومض» (بر وزن رمز) به معناى درخشش مختصر است و «وميض» به معناى درخشندگى است.

[7] «كنهور» به معناى قطعه عظيم يا متراكم از ابرهاست.

[8] «رباب» جمع «ربابه» به معناى ابرهاى سفيد و به هم پيوسته است.

[9] «سحّ» به معناى فربه شدن و نيز به معناى فرو ريختن آب فراوان است و در خطبه بالا به همين معنا به كار رفته است.

[10] «أسفّ» از مادّه «إسفاف» به معناى نزديك شدن به زمين است.

[11] «هيدب» به معناى ابر پر آب و سنگينى است كه به زمين نزديك مى‌شود.

[12] «تمرى» از مادّه «مرى» (بر وزن نرم) به معناى دست كشيدن به پستان حيوان براى دوشيدن است.

[13] «درر» جمع «درّة» (بر وزن ملّت) به معناى فراوانى و جريان شير است.

[14] «أهاضيب» جمع «أهضوبة» به معناى دوشيدن پى در پى است.

[15] «شآبيب» جمع «شؤبوب» (بر وزن بهلول) به معناى رگبار باران است.