برق، در اطراف آن درخشيدن گرفت و از درخشندگى آن، در ابرهاى سفيد كوه پيكر و متراكم چيزى كاسته نشد؛ (و همچنان ادامه يافت) اين در حالى بود كه ابرها (از شدّت سنگينى) به زمين نزديك شده بودند؛ در اين هنگام باد جنوب، باران را همچون شيرى از پستان حيوان بدوشيد و به شدّت بر زمين فرو ريخت هنگامى كه ابرها سينه بر زمين نهادند و آبهاى فراوان سنگينى را كه بر دوش داشتند، فرو ريختند، خداوند به وسيله آن از زمين‌هاى خشك و بى‌گياه، نباتات فراوانى رويانيد و از دامنه كوههاى كم گياه، سبزه بسيار خارج ساخت و زمين به زيور باغهايش غرق نشاط و شادى شد و با لباس نازك گلبرگها كه بر خود پوشيده بود به ناز آمد، و از زينت و زيورى كه از گردنبند گل‌هاى گوناگون يافته بود در وجد و شادى فرو رفت! و همه اينها را غذا و توشه انسانها، و روزى چهارپايان قرار داد، در اطراف زمين (و در ميان كوهها) درّه‌ها و راههاى وسيعى شكافت و نشانه‌ها- براى آنان كه بخواهند از شاهراه‌هاى وسيعش بگذرند- قرار داد.

شرح و تفسير ابرهاى باران‌زا و حيات زمين‌هاى مرده‌

امام عليه السّلام در اين بخش از خطبه به يكى ديگر از مهم‌ترين نعمت‌هاى الهى كه بدون آن حيات و زندگى بر صفحه زمين غير ممكن است اشاره مى‌فرمايد و با تعبيراتى بسيار زيبا و جالب و روح‌پرور آن را شرح مى‌دهد؛ مى‌گويد: «سپس خداوند هيچ يك از بلندى‌هاى زمين را كه آب چشمه‌ها به نقاط مرتفع آن نمى‌رسد، و جدولهاى نهرها به آن راه ندارد، به حال خود وانگذاشت؛ بلكه (براى آبيارى آنها) ابرهايى آفريد تا قسمت‌هاى مرده آن را زنده كند و گياهان آن را