بسيارى از عوامل گناه در آنها وجود ندارد، ولى به هر حال داراى اختيار و عقل و شعور و حبّ ذاتند و قدرت بر عصيان و نافرمانى دارند؛ ولى عرفان آنها نسبت به پروردگار مانع از گناه مى‌گردد؛ چرا كه هرگاه گناه و عصيان بر آنها غير ممكن بود، در خور اين همه مدح و تمجيد و الگو شدن براى انسانها نبودند! بنابر اين، اگر انسانها نيز به آن پايه از كمال و معرفت برسند، مى‌توانند خود را در برابر عوامل گناه و شهوات، مهار كنند.

در پايان اين سخن، در يك نتيجه‌گيرى فشرده و گويا مى‌فرمايد: «آنها پاى بند ايمانى هستند كه هرگز طوق آن را به سبب شك و ترديد، عدول از حق، و سستى و خستگى از گردن خويش بر نمى‌دارند!» (فهم أسراء إيمان لم يفكّهم من ربقته زيغ‌ [1] و لا عدول و لاونى‌ [2] و لا فتور).

تعبير به «أسراء» (اسيران) و تعبير به «ربقه» (طنابى كه حلقه‌هاى متعدّد دارد) اشاره به التزام و پاى بندى محكم آنها به ايمان است؛ چنان در درياى معرفت پروردگار فرو رفته‌اند و تسليم در برابر ذات پاك او هستند كه گويى گردنهايشان را محكم با طناب ايمان بسته‌اند و هيچ عاملى نمى‌تواند اين طوق و طناب را از گردن آنها بردارد و اگر انسانها نيز همين گونه تسليم فرمان حق و پاى بند به ايمان باشند، هرگز عوامل گناه به وجود آنها راه نمى‌يابد.

امام عليه السّلام در پايان اين بخش به نكته ديگرى پرداخته، از كثرت وجود فرشتگان و عظمت معرفت آنان سخن مى‌گويد و سخن خود را در شرح اوصاف آنها به همين جا پايان مى‌دهد و مى‌فرمايد: «در تمام آسمانها به قدر جاى پوست حيوانى نتوان يافت جز اينكه فرشته‌اى در آنجا به سجده افتاده، يا ملكى تلاشگر و سريع و چابك، مشغول كار است؛ فرشتگانى كه طاعت فراوان آنها بر يقين و معرفتشان نسبت به‌

[1] «زيغ» از مادّه «زيغ» (بر وزن فيض) به معناى اعوجاج و كجى است.

[2] «ونىّ» از همان مادّه «ونى» است كه پيش از اين (در توضيح لغت ينوا) اشاره شد.