خدا كوچك بشمرند، كه اگر بزرگ بشمرند سبب دلبستگى و اميدوارى به آن مى‌شود و آنان را در اعمال آينده، سست مى‌سازد و خوف از خدا را- كه يكى از عوامل مهمّ حركت به سوى كمال است- از ميان مى‌برد. گذشته از اين، ما چه هستيم كه اعمال ما چيزى باشد كه لايق درگاه او باشد.

در بعضى از صفات گذشته سخن از عدم اعجاب ملائكه نسبت به خود و اعمال خويش بود و در اينجا سخن از تأثير اعجاب در غلبه يافتن رجا بر خوف است كه رهروان راه حق را از راه باز مى‌دارد! چرا كه طبيعى است هرگاه كسى اعمال خود را در پيشگاه خدا بزرگ بشمرد، حالت طلبكارى در خود احساس مى‌كند و شخصى كه خود را طلبكار مى‌داند اعمالى را كه انجام داده كافى مى‌شمرد و از پيمودن راه تكامل باز مى‌ماند.

سپس در ادامه اين اوصاف به بخش مهمّ ديگرى از اوصاف فرشتگان مى‌پردازد كه انسانها سخت به آن نيازمندند و آن عدم اختلاف آنها با يكديگر در مورد پروردگار است و از آنجا كه اختلاف گاهى بر اثر وسوسه‌هاى شيطانى است و گاه ناشى از رذايل اخلاقى درونى، امام عليه السّلام آن را به صورت پنج توصيف درباره فرشتگان بيان مى‌فرمايد:

نخست به عوامل برونى اشاره كرده، مى‌فرمايد: «آنها درباره پروردگارشان هرگز بر اثر وسوسه‌هاى شياطين گرفتار اختلافى نشده‌اند». (و لم يختلفوا في ربّهم باستحواذ الشّيطان عليهم).

اين سخن پيام روشنى براى همه انسانها دارد كه سرچشمه اختلاف اديان و مذاهب پيش از هر چيز، وسوسه‌هاى شيطان است! چرا كه اختلاف- به خصوص اگر