در ششمين جمله مى‌فرمايد: «راحت طلبى، آنان را به كوتاهى در انجام فرمانش وانداشته». (و لم يثنوا [1] إلى راحة التّقصير في أمره رقابهم).

همچنان گردن‌ها را برافراشته و آماده اطاعت فرمانند.

و بالاخره در هفتمين و هشتمين جمله چنين مى‌فرمايد: «كودنى غفلت‌ها بر تلاش و عزم راسخ آنها چيره نمى‌شود و تيرهاى فريب شهوات، همت‌هاى آنها را هدف قرار نمى‌دهد». (و لا تعدو على عزيمة جدّهم بلادة الغفلات، و لا تنتضل‌ [2] في هممهم خدائع الشّهوات).

اساسا وجود آنها كانون شهوت و غفلت نيست كه گرفتار اين سرنوشت خطرناك شوند و ايمان و عشقشان به پروردگار آنقدر قوى و نيرومند است كه هرگز در طريق طاعت، خسته نمى‌شوند.

نكته انسان‌ها و فرشتگان‌

در يك جمع بندى كوتاه، هدف امام عليه السّلام اين است كه حال فرشتگان الهى را در طريق طاعت و بندگى مشخّص كند و با تعبيراتى آميخته با كنايات و تشبيهاتى توأم با انواع تعبيرات زيبا و دقيق، ابعاد اين موضوع را نشان دهد و در واقع درسى براى همه انسان‌ها باشد كه اگر انسان به مقام قرب الهى راه يابد و حلاوت معرفت او را با ذائقه جان بچشد و از جام عشق او سيراب گردد هرگز در مسير بندگى و طاعت پروردگار، احساس خستگى نمى‌كند بلكه هر چه پيش‌تر مى‌رود جدّى‌تر و مصمّم‌تر مى‌شود و شتاب بيشترى به خود مى‌گيرد. به گفته شاعر:

[1] «يثنوا» از مادّه «ثنى» (بر وزن سنگ) به معناى تا كردن و دولا كردن است و اگر به مدح كردن، ثنا خوانى گفته مى‌شود به خاطر آن است كه صفات برجسته كسى را يكى بعد از ديگرى مى‌شمرند.

[2] «تنتضل» از مادّه «نضال» به معناى تير انداختن است.