خود، بايد آخرين تعليمات و تجربيّات را در زمينه فنون مختلف جنگ فرا گيرند و اين از «واجبات كفاييّه» و گاه از «واجبات عينيّه» است.

بى‌شك در گذشته نه سلاحها اين گونه پيچيده بود و نه فنون جنگ تا اين حد گسترده و پيچيده، با اين حال جنگ در آن زمان‌ها نيز فنون و آداب زيادى داشت كه امام عليه السّلام در جمله‌هاى كوتاه و پر معناى بالا به قسمتى از دقايق و ظرايف آن اشاره فرموده است، كه به خوبى نشان مى‌دهد تا چه حد داراى سابقه و تجربه و آگاهى بوده است، به خصوص امام عليه السّلام روى انگيزه‌هاى سربازان براى جنگ، تكيه مى‌كند، همان چيزى كه حرف اوّل را در ميدان‌هاى جنگ مى‌زند. بدون ترديد، ترس از مسؤليّت‌هاى الهى و حفظ آرامش (اين دو اصلى كه امام در آغاز خطبه به آن اشاره فرموده است) نقش بسيار مهمى در پيروزى بر دشمن دارد.

ممكن است كسانى تصوّر كنند، تعليم اين فنون دقيق جنگى، سبب خونريزى بيشترى در ميدان جنگ مى‌شود و اين درست چيزى است كه از همه تعليمات جنگى در اسلام، خلاف آن استفاده مى‌شود، زيرا تعليمات جنگى اسلام بر اين اصل تكيه دارد كه خون انسانها كمتر ريخته شود.

ولى با توجّه به يك نكته روشن مى‌شود كه تعليمات اين خطبه نيز، در همان مسير است، زيرا اگر مسلمانان آنچنان از فنون نبرد آگاه باشند كه در يك حمله كوتاه و برق آسا محكمترين ضربات را بر پيكر لشكر دشمن وارد كنند، زمان جنگ كوتاه مى‌شود و طبعا خون كمترى ريخته مى‌شود. بنابراين، تعليمات فوق نيز در همان راستا است.

اضافه بر اين، ممكن است دشمن با آگاهى از قوّت و قدرت و جنگ‌آورى سپاه اسلام، به سرعت تسليم گردد و از در صلح درآيد كه آن هم به خونريزى كمتر، كمك مى‌كند.