«مِنْ دِيارِهِمْ بَطَراً وَ رِئاءَ النَّاسِ»، و مانند كسانى نباشيد كه از روى غرور و مستى نعمت و خودنمايى و رياكارى در مقابل مردم، از خانه‌هاى خود بيرون آمدند و مردم را از راه خدا باز مى‌داشتند».

واژه «بطر» (بر وزن نظر) همان گونه كه در قبل نيز اشاره شد، در اصل به معناى شكافتن است و سپس به معناى طغيان و غرور، به خاطر فزونى نعمت- كه سبب مى‌شود انسان پرده‌هاى تقوا و اطاعت الهى را پاره كند- اطلاق شده است و اين حالتى است كه در بسيارى از صاحبان نعمت كه ايمان و ظرفيت كافى براى فزونى نعمتهاى الهى را ندارند پيدا مى‌شود، حالتى شبيه حالت مستان پيدا مى‌كنند به گونه‌اى كه قادر بر كنترل حركات و سخنان خود نيستند: حالتى بسيار زشت و زننده و مايه ننگ و عار! به همين دليل در حديثى از امير مؤمنان على عليه السّلام مى‌خوانيم كه فرمود:

«ينبغي للعاقل أن يحترز من سكر المال و سكر القدرة و سكر العلم و سكر المدح و سكر الشّباب‌

، انسان عاقل بايد از مستى مال و مستى قدرت و مستى علم و مستى مدح مدّاحان و مستى جوانى بپرهيزد» و در پايان حديث مى‌افزايد:

«فإنّ لكلّ ذلك رياحا خبيثة تسلب العقل و تستخّف الوقار

، زيرا اين مستى‌ها بادهاى كثيف و آلوده‌اى دارد كه عقل را مى‌ربايد و وقار انسان را از بين مى‌برد». [1] آرى مستى اين امور غالبا از مستى شراب سنگين‌تر است، چرا كه مستى شراب يك شبه از بين مى‌رود ولى مستى اين امور گاهى يك عمر، همراه انسان است!

[1] غرر الحكم، حديث 10948.